ตอนที่ 3 ผู้ช่วยเหลือ
1076 Words
ep 3
..“ปิ่น”...
ฉันพยายามหอบสังขารเพื่อเดินกลับบ้านทั้งร้อนทั้งเหนื่อยทั้งหิวน้ำแล้วก็ปวดเมื่อยตามตัวไปหมดเราเงยหน้ามองบนฟ้าในแววตาของเรามันประกายวับๆพร้อมกับความมืดกำลังบังตาของเราอยู่แล้วจากนั้นความรู้สึกวูบมันก็มา
พรึ่บตี๊ดภาพของเราตัดไปและเราก็ไม่รู้สติอีกเลย
ตัด
ตาของเราค่อยๆลืมขึ้นพร้อมกับอากาศที่เย็นจนหนาวสั่นเราค่อยๆมองภาพที่เรากำลังเห็นอยู่ตอนนี้คือดวงไฟพร้อมกับเพดานสีขาวแล้วมีเสาน้ำเกลืออยู่ข้างๆเราที่นี่เป็นโรงพยาบาลแน่เลยเราพยายามนึกเรื่องราวก่อนที่จะมาอยู่ที่นี่เราถูกคุณปืนปล่อยไว้ข้างทางแล้วเราก็เดินกลับบ้านแต่ความรู้สึกของเราเกิดขึ้นระหว่างทาง
“เธอๆ”เราหันไปด้านข้างของเตียงข้างซ้ายมีผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งเขาเดินมาจับมือเราพร้อมกับเรียกเราว่าเธอๆ
“น้ำ”
“อะๆ”เขารีบเทน้ำใส่เเก้วมาให้ฉันดื่ม
“อึกเฮ้อ~ คุณเป็นใครหรอ”
“ผมเห็นคุณเป็นลมอยู่ข้างทางผมเลยเอาคุณมาส่งที่โรงพยาบาล”เรายกมือทั้งสองข้างไหว้เขาแล้วเขาก็ไหว้ตอบเราเช่นกันอายุเขาน่าจะประมาณเท่าๆกับเราหรือป่าวเพราะเขาดูหนุ่มอยู่เลย
“ขอบคุณนะคะ”
“ผมชื่อปราบนะแล้วคุณชื่ออะไรหรอ”คุณปราบอย่างนั้นหรอทำไมคล้องจองกับคุณปืนจังคงไม่โลกกลมให้เขาส่งคนเป็นพี่น้องกันหรอกนะ
“ฉันชื่อปิ่นค่ะ”
“คุณอายุเท่าไหร่หรอน่าจะอ่อนกว่าผมแน่เลยผมอายุ 30”เขาอายุแก่กว่าเรา3ปีแต่ยังดูเหมือนวัยรุ่นอยู่เลยอ่ะ
“ปิ่นอายุ 27 ค่ะ”
“อุ๊ยผมลืมเลยอ่ะพอคุณฟื้นมาผมก็ได้แต่ถามเดี๋ยวผมไปตามหมอก่อนนะ”แล้วคุณปราบเขาก็รีบออกไปจากห้องพร้อมกับไปตามพยาบาลเข้ามา พยาบาลเข้ามาเขาก็มาตรวจนู่นนี่นั่นวัดความดันแล้วก็ถามว่าเราเป็นอย่างไรบ้างพยาบาลบอกว่าเราแค่เป็นลมแล้วพยาบาลเขาก็เดินกลับออกไปเราจะมานอนอยู่อย่างนี้ไม่ได้เราจะเอาเงินไหนจ่ายค่าโรงพยาบาลล่ะ
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่พาปิ่นมาส่งโรงพยาบาล”
“ไม่เป็นไรครับแล้วบ้านของคุณอยู่ไหนคุณไม่มีอะไรติดตัวมาเลย”
“ที่พักของฉันอยู่ที่นี่แหละค่ะแต่อยู่ไกลจากนี่มาก ฉันมีเรื่องนิดหน่อยก็เลยเดินกลับอย่างที่เห็นแหละค่ะ”
“อย่างนั้นก็นอนไปก่อนนะพยาบาลบอกว่าถ้าน้ำเกลือหมดกระปุกกลับบ้านได้หิวหรือเปล่าเดี๋ยวฉันไปซื้ออะไรมาให้กิน”
“ไม่เป็นไรค่ะฉันขอยืมโทรศัพท์ของคุณหน่อยสิคะ ฉันจะโทรให้พี่ชายมาจ่ายค่าโรงพยาบาลให้กับฉัน
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านส่วนเรื่องค่ารักษาไม่กี่บาทหรอกนอนพักไปก่อนนะเดี๋ยวไปหาอะไรมากินกันฉันเองก็ยังไม่ได้กินเลยหิวเหมือนกันเนี่ย”
“คะค่ะ”คือเรารู้ว่าเขามีน้ำใจแต่จะให้เขามาจ่ายค่าโรงพยาบาลให้เรามันจะมากเกินไปไงเราเลยลุกขึ้นเห็นโทรศัพท์ของโรงพยาบาลวางอยู่พอดีเราเลยลูกพร้อมกับลากเสาน้ำเกลือไปหาโทรศัพท์คือเราเป็นคนที่จำเบอร์โทรเก่งไงเราจำเบอร์โทรของพี่ดินได้เราไม่อยากรบกวนก้อยอะ
“สวัสดีค่ะ”พี่สายแฟนของพี่ดินนั่นแหละที่เขารับสาย
“พี่สายนี่ปิ่นเองนะคะ”
“พี่สายคะ คือปิ่นอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วปิ่นไม่มีตังค์ พี่สายกับพี่ดินว่างหรือเปล่ามาหาปิ่นหน่อยได้ไหม"
“อ่าวปิ่นเป็นอะไรหรอ”
“เอาไว้เป็นจะเล่าให้ฟังทีหลังนะคะปิ่นอยู่ที่โรงพยาบาล”เราหันไปมองที่ผ้าปูของโรงพยาบาลบนเตียงนั่นแหละเราเห็นชื่อโรงพยาบาลสกรีนอยู่เลยบอกพี่เขาไป
“โอเคจ้าอยู่นั่นก่อนนะแล้วพี่กับดินจะรีบไป”
“คะ”เราวางสายแล้วก็กลับมานั่งที่เดิมสักพักประตูก็เปิดเข้ามาคุณปราบนั่นแหละเขาถือถุงของมากมายเลยเข้ามาพร้อมกับยิ้มให้กับเราทั้งๆที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่ทำไมเขาถึงแสนดีแบบนี้
“มาแล้วรอนานหรือเปล่าพอดีผมรอทางร้านทำให้อยู่เลยช้า”
“ไม่นานเลยค่ะขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
“เคงั้นมากินกันดีกว่าแป๊ปนะ”คุณปราบเขาก็เดินเข้าไปตรงที่ตู้เย็นอยู่พร้อมกับหยิบชามกับถ้วยแล้วก็ทิ้งของใส่พร้อมกับยกมาที่เตียงเป็นข้าวผัดไข่พร้อมกับข้าวต้ม
“ผมไม่รู้ว่าคนป่วยเขาต้องทานแบบไหนแต่ที่รู้คงทานไม่เผ็ดผมก็เลยเอาทั้งข้าวผัดแล้วก็เอาข้าวต้มมาให้คุณทานอะไรดี”
“ข้าวต้มก็ได้ค่ะ”
“อย่างนั้นเดี๋ยวผมทานข้าวผัดอะคนละถ้วย”
“คะ”เราก็นั่งตักข้าวต้มนั่นแหละแต่เรากินไม่ค่อยลงหรอกเราอยากกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่เราอยากกอดเขาเราเหนื่อยเราท้อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเราเมื่อคืนเรารู้ว่ามันไม่สามารถเอาสิ่งที่เราเสียกับคืนมาได้แต่เราก็เสียใจนี่เราถูกเขาย่ำยีเหมือนไม่ใช่คน
“ปิ่นเป็นคนที่นี่หรอ”
“เปล่าหรอกค่ะปิ่นมาทำงานอยู่ที่นี่พร้อมกับเอาพ่อกับแม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยจริงๆบ้านของปิ่นอยู่ต่างจังหวัดปิ่นย้ายมาหลายที่แล้วค่ะก่อนหน้านี้ปิ่นก็อยู่กรุงเทพฯ”
“แล้วตอนนี้คุณทำงานอะไรหรอ”
“เป็นเด็กเสิร์ฟอยู่ในผับ ###”
“อ๋อๆฉันเคยไปเที่ยวมาเเละผับนั้นใหญ่ดี”
“แล้วคุณล่ะคะเป็นคนที่นี่หรอ”
“เปล่าหรอกบ้านของฉันอยู่ที่กรุงเทพเหมือนกันฉันมาเที่ยวหาเพื่อนเฉยๆ”
“ค่ะ”
“เคเอาไว้ค่อยคุยกินข้าวต้มให้หมดถ้วยก่อนจะได้มีแรง”
“เดี๋ยวพี่ชายกับพี่สาวปิ่นมาคะ”
“เเนะดื้ออีกบอกว่าจะไปส่งเอง”
- Writer
