Chapter 2
1329 Words
Chapter 2
Familiar
Hindi ko alam kung bakit naimbento ang salitang "forever" gayong alam naman nating walang nananatiling bagay dito sa mundo.
We always hoping that things will remain the same until the end. We always expect a bit longer from the things that we have right now, pero ang totoo, anong oras ay pwede itong mawala.
Tulad ng importanteng bagay na meron tayo ngayon, iniingatan na animo'y magtatagal ito sa'tin. We cherish every happiness ngunit lahat ng masasayang bagay kasama ang iniingatan natin ay magiging ala-ala na lamang kapag naglaho na ito.
Hindi ko alam kung saan ako dinala ng mga paa ko ngayon. Ang tanging alam ko lang ay ang mga matutulis na mga bato. Lumingon ako kung saan ako nanggaling pero hindi ko na makita ang mga cottages ng isla.
My eyes can't see clearly because of the liquids that keeps on falling. Ilang beses ko nang sinapo ang mga luha sa aking mga mata pero kusa parin itong pumapatak.
I don't know how many times forcing my self to stop this freaking feelings. Pagod na ako, pero ang mga luha ko'y kailanman ay hindi mapapagod.
He's my world. Now that we're done, hindi ko alam kung kakayanin ko pa bang manatili sa mundong aking ginagalawan.
Nilibot ko ang buong kapaligiran kung saan ako ngayon. Sa harapan ay makikita ko ang malawak na karagatan. When I turned my vision in my back, doon ay makikita ko ang malawak na kagubatan.
Sa tatlong araw ko dito sa isla, this is my first time seeing the real beauty of the island. Hindi ko alam na mas malawak pa pala anf kagubatan kompara sa karagatan. It's more wild than the see, green and peaceful.
Sa sikat ng araw, nasa pasado alas otso na. Unti-unti ko nang naramdaman ang naghahalong init mula sa maaliwalas na araw at ang lamig mula sa karagatan sa aking balikat.
I am now standing in the top of a rock formation. Kung magpapatuloy pa ako sa paglalakad ay sa malalim na karagatan ako pupulutin.
Lumingon ako sa likuran upang alamin kung may mga tao ba ang nandito ngunit wala. I am completely alone. Tanging ang bawat hampas lang ng alon ng dagat at ang bugso ng hangin ang naririnig ko.
It's more peaceful than I've expected in this island.
For multiple times, I wipe the liquids in my eyes that is blocking my whole vision. Siguro ay pagod na rin ang mga mata ko dahil kusa na itong tumigil.
Hindi ko alam kung bakit hindi ko mahinto ang mga paa ko sa paghakbang. Isa lang naman ang alam ko, iyon ay ang makaramdam pa ng sakit at sa ganoon ay matabunan ang sakit na nararamdaman ko ngayon.
I want more pain, more pain to hide the pain from my heart. Sakit na baka maagapan ang sakit sa puso ko kung sakali.
Napatingin ako sa malawak na karagatan sa harapan ko. It will take a couple of second if I'll jump and it will bring me into rough see waves. Hindi ko maiimagine ang sarili ko kapag tuluyan na akong tumalon. The waves are too big that will probably suffocate me and bring me in death.
Pero wala na akong paki kung ano man ang posibleng mangyari sa'kin kapag tumalon ako. Ang gusto ko lang naman ay makalimutan ang sakit sa aking puso.
I want completely vanish all the pain. Makalimutan at tuluyan nang maglaho ang ala-alang iningatan ko sa luob ng limang taon.
I hate my self though. Minsan iniisip kong kasalanan ko rin kung bakit nasaktan ako nang ganito. Simula pa lang ay alam ko nang katawan ko lang ang habol ni James sa'kin.
For how many times I saw him with the other girls pero nagpakabulag ako.
Because I love him. I can't lose him.
Mas gugustuhin ko na lang na lokohin niya ako kesa sa tuluyan na siyang kumawala sa mga bisig ko. I rather let him use me physically than letting him go.
That's how I love him. Kahit nagmukha na akong tanga at bulag sa katotohanan.
Dahan-dahan akong humakbang. Dinungaw ko ang nagsasayaw na mga alon sa ilalim ng bangin. It makes me dizzy while looking at the dancing see waves.
Ngayon, ramdam ko na ang bugso ng hangin at isang malakas na ihip na lang ay tuluyan na akong mahulog sa bangin.
Humakbang ako nang kaunti. Ang kalahating paa ko ay nakalutang na sa hangin. One more move and I will completely fall.
Hindi ko alam kung bakit wala akong maramdamang takot. Binalot na ng katapangan ang puso ko at utak. Ni hindi ko na maisip ang susunod kong gagawin.
All I want is to forget everything and escape from pain, na alam kong hindi ko magagawa kapag nandito pa ako sa mundong ito.
Hinayaan ko na lamang na tangayin ako ng malakas na ihip ng hangin. Pakiramdam ko'y nasa langit ako habang hinihintay kong maramdaman ang lamig ng tubig dagat sa aking katawan.
The cold breeze air brought me in the cold see. Ramdam na ramdam ko kung paano bumalot ang malamig na tubig sa aking katawan.
After I few seconds, pumikit ako at hayaang lunurin ng tubig ang buong katawan. I can't even move and breathe.
It feels like I am in an isolated place. No air and completely dark. Taliwas sa gulo at sakit.
Bago paman ako nawalan ng malay ay bahagya kong naramdaman ang kamay na pumapalupot sa aking katawan. Gusto ko mang kumawala pero tuluyan nang nanlumo ang katawan ko. The hand in my back slowly bringing me back out from the water...
NAIMULAT ko ang mga ko nang maramdaman ang pananakit ng aking ulo. I tried to move pero huli na nang maramdaman kong wala akong tamang lakas para gumalaw.
I open my eyes more wide. Kumunot ang noo ko nang mapansin ang kakaibang lugar kung nasaan ako nakahiga ngayon.
Basa ang aking damit. Kahit hindi ko man tanaw ay alam kong magulo ang buhok ko. I can even feel the salty taste in my lips. Nakahiga ako sa maliit na sofa at kung hindi ako nagkakamali ay nasa tree house ako ngayon.
I can see some leaves and branch of trees around us.
Reminiscing the thing happened earlier, buong akala ko ay hindi na ako makakaalis sa malawak at malalim na karagatan na 'yon.
Tumingin ako sa bandang kanan. Doon, tanaw ko ang lalaking tahimik na nakatayo paharap sa malawak na karagatan.
Tiningnan ko nang maigi ang bawat anggulo ng kanyang hubong pang-itaas na katawan.
His muscles, back and biceps looks so thick and hard. May mga patak ng tubig dagat pa na nagmula sa kanyang buhok na dumadaloy patungo sa suot niyang jeans.
I waited for him to turn his gaze to me for almost a minute pero nanatili lang siya sa posisyon niya.
"Who are you?" I ask him. It's almost a whisper.
Ilang sigundo pa bago siya bumaling sa'kin. Bagamat masyadong maaliwalas ang sinag ng araw kaya hindi ko makita nang malinaw ang kanyang mukha.
Imbes na sa mukha niya ako tumungin, sa katawan niya dumapo ang mga mata ko.
His masculine body is so eye-catching. From his shoulder down to his chest and abdomen. Lahat iyon ay pormang-porma.
He's so manly, hmmm.
Tumigil siya sa paghakbang ilang pulgada ang distansya mula sa'kin. Ngayon, kitang-kita ko na nang malapitan ang kanyang mukha.
"Can't you remember me?" a cold baritone voice makes my body hair stand.
Hindi ko alam pero parang narinig ko na ang kanyang boses. It's quite familiar to me pero hindi ko lang matandaan kung saan at kailan.
Ngayon ay seryoso niya akong pinagmasdan. Para bang tutunawin niya ako sa pamamagitan ng mapang-akit na tingin.
He smirk before putting his hand on my wrist. Mainit ito na unti-unting bumalot sa aking kamay.
---
Don't forget to share this book to your friends. Share the good vibes and hit the like button ? and don't forget to FOLLOW my profile for more updates.
God bless and stay safe!
- Writer
