ผ้าขนหนูชุบน้ำเปียกหมาดถูไถไปตามท่อนแขนลากเลื่อนขึ้นสูงจนถึงหัวไหล่ ฉันสอดมือเข้าใต้แขนเสื้อด้วยความยากลำบากพยายามใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามตัวให้ทั่วทุกส่วน แต่การที่อีกฝ่ายยังสวมเสื้อทับเอาไว้อยู่เช่นนี้ทำให้ยากต่อการเข้าถึง
“แล้วทำไมไม่ถอดเสื้อ” เสียงทุ้มแหบของคนป่วยที่นั่งนิ่งให้เช็ดตัวอยู่ตรงหน้าดังขึ้น ทั้งน้ำเสียงและแววตาที่มองมาของคนตัวสูงบ่งบอกได้ถึงความเหนื่อยหน่ายใจไม่น้อย
“ก็นายไม่สบาย ถ้าถอดเสื้อผ้าออกแอร์ก็จะโดนตัวแล้วยิ่งจะทำให้อาการแย่ขึ้น” ฉันไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันไหมแต่คิดว่าคนที่ไม่สบายในตอนนี้ย่อมไม่ถูกกับแอร์และความเย็นอย่างแน่นอน
“เป็นห่วง?” คำถามที่ออกจากปากคีตา ทำเอาฉันขมวดคิ้วใส่ให้กับสิ่งที่ได้ยิน
อะไรนำพาให้พาคิดถึงแบบนั้น?
“ฉันแค่เป็นคนที่มีความเข้าใจมนุษย์ด้วยกัน” เพราะคิดไปแล้วคนป่วยจะไม่ถูกกับความเย็นไง
“กำลังจะด่าว่าฉันไม่ได้มีความเข้าใจมนุษย์ด้วยกัน?” แต่ดู
