“กินให้หมดแล้วจะได้กินยา จะได้นอน คนเป็นหมอเขาไม่รู้เหรอว่าต้องจัดการตัวเองยังไง” เสียงหวานพูดอย่างใจเย็น พยายามยุติการถกเถียงระหว่างเราเพื่อให้คนป่วยกินข้าวกินยาแล้วนอนไปซะ จากนั้นฉันจะได้ไปหาทำอย่างอื่นต่อ
อยู่ที่นี่ไม่ได้หมายความว่าได้อยู่เฉย ๆ หรือต้องอยู่กับเขาตลอดเวลา การเห็นหน้ากันมาทั้งคืนมันก็มากเพียงพอแล้ว และสิ่งที่ทำอยู่เพื่อต้องการให้คีตาสบายใจพึงพอใจจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายกับฉัน
“แล้วคนที่เป็นพาหะนำเชื้อเขาไม่รู้เหรอว่าต้องทำตัวยังไง” คีตาส่งสายตามองมาหลังพูดจบ เพราะฉันเป็นสิ่งที่เขาเรียกไปก่อนหน้านี้นั่นคือพาหะนำเชื้อ
คนแบบนี้ต่อให้พูดจนปากฉีกก็ไม่หยุดหรอกซึ่งผลออกมามันก็ทำให้ฉันพอใจ ป่วยบ้างทรมานร่างกายซะบ้างจะได้รู้ว่าคนอื่นเขาเวลาหมดแรงจะเถียงจะสู้ด้วยมันเป็นยังไง แล้วถ้าฉันบอกเขาออกไปว่าตัวเองกำลังป่วยสิ่งที่ได้กลับมาคงเป็นคำพูดสำออยหรือไม่ก็อยากอ่อยให้เขามาดูแล
“ไม่ถา
