ณ ห้องรับประทานอาหาร เวลา 18.00 น.
“ขอเป็นน้ำอุ่นนะคะ”
เสียงหวานที่เอ่ยออกมาช่างแหบพร่าทำให้รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของพยาบาลจำเป็นที่คลุกคลีอยู่กับคนป่วยมาตลอดทั้งวัน อาการที่ฉันเป็นและเสียงที่พูดออกมานั้นทำให้ได้เห็นรอยยิ้มมุมปากของผู้ชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ
แก้วน้ำถูกจัดเตรียมมาให้ใหม่ตามคำขอ และเริ่มมื้ออาหารแรกระหว่างเราสองคนอย่างจริงจังและสงบสุขที่สุดตั้งแต่เกิดเรื่องมา ฉันพยายามไม่สนใจสายตาและรอยยิ้มของอีกฝ่ายแต่ดูเหมือนว่าความพยายามนั้นจะไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจคิดเมื่ออีกฝ่ายเปิดปากขึ้นพูด
“เอายาอีกชุดหนึ่งมั้ย กินด้วยกัน” คีตายังไม่หายดีจากพิษไข้แต่สภาพตอนนี้ของเขาดูดีกว่าฉันมาก เป็นคนป่วยที่หล่อเหมือนเดิมและปากไม่ดีเหมือนเดิมด้วยเช่นกัน
“เดี๋ยวหากินเองได้” พูดจบฉันก็หยิบเอาแก้วน้ำของตัวเองขึ้นจิบ น้ำอุ่น ๆ ลงคอแบบนี้ช่วยได้เยอะเลย
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านตัวเองนะอย่าลืม”
“ไม่เป็น
