“แล้วอาหารที่แม่บ้านทำให้ล่ะทำไง”
ฉันย้อนถามกลับคีตาด้วยความข้องใจกับคำสั่งของเขา ถ้าอยากแกล้งกันทำไมไม่สั่งตั้งแต่เมื่อคืนเลยจะมาสั่งอะไรหลังจากที่แม่บ้านจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อยไปหมดแล้ว สิ้นเปลืองโดยใช่เหตุเพียงแค่อยากทำอะไรที่มันสะใจตัวเองแค่นี้เนี่ยนะ?
ก็รู้ว่าไม่ปกติแต่ไม่คิดว่าจะเป็นขนาดนี้…
“ก็ให้แม่บ้านไปกินกันสิ” คีตาตอบมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง และคำพูดที่ออกมาจากปากนั้นทำให้รู้สึกว่าอยากภาวนาขอให้เสียงหายไปตลอดชีวิตเลย จะได้ไม่ต้องพูดอะไรมาอีก
โคตรเอาแต่ใจตัวเอง!
“ทำอาหารไม่เป็น” ตลอดทั้งชีวิตก็ไม่เคยจะอ้อนทำอะไรแบบนั้น ที่บ้านมีแม่บ้านคอยดูแลทุกอย่างในชีวิตของตัวเองเช่นเดียวกัน
“ไปทำ” พูดออกไปขนาดนั้นคีตายังไม่สนใจมันเลย
เขาย่อมรู้ดีว่าฉันทำอาหารไม่เป็นจริง ๆ ในเวลาที่เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กจนโต คีตารู้ว่าฉันไม่ทำแบบนั้นแต่ก็ยังจะสั่งให้ทำเพราะอยากกวนประสาท!
“ฉันทำอ
