Episode-02ไม่มีทางเลือก
1317 Words
“นี่ชุดของหนูนะ คุณเลย์สั่งไว้ถ้าอยากได้อะไรบอกป้ามาได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”
“คุณเลย์?” คงจะเป็นชื่อของเขาคนนั้นสินะ
“ใช่ค่ะคนนี้คุณเลย์ หนูอยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม”
“ไม่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” กล่าวขอบคุณก่อนจะรับชุดและของใช้อื่น ๆ มาเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาค่ะ แถมยังมีชุดชั้นในมาให้อีกด้วย “เขาให้หนูอยู่ห้องนี้เหรอคะป้า”
“ค่ะ อีกเดี๋ยวคงกลับมาแล้ว ถ้ายังไงหนูก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนนะ แล้วอย่าคิดทำอะไรแผลง ๆ ด้วย ป้าเป็นห่วงไม่อยากให้เจ็บตัว” ฉันไม่ได้ตอบอะไรแค่เพียงคลี่ยิ้มให้ตามประสา ไอ้เรื่องคิดจะหนีตอนนี้ยังไม่มีอยู่ในหัวเลยค่ะ แล้วอีกอย่างฉันไม่รู้จะหนีไปไหนด้วย
กวาดสายตาไปรอบบริเวณห้องอีกครั้ง หลังจากนั้นจึงเปิดตู้เสื้อผ้าดูในนี้มีชุดเต็มไปหมดแถมยังไม่ได้แกะป้ายอีกด้วยนะคะ มันบ่งบอกให้รู้ว่ายังไม่เคยผ่านการใช้งานมาก่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นของใคร
“ทำอะไร?” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าฉัน ไม่ทันสังเกตว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
“เปล่าค่ะ” เป็นเขาที่เข้ามาเงียบ ๆ ทำเอาฉันตกใจหมด ไหนคุณป้าแม่บ้านบอกว่าเขายังไม่กลับมาไง
“อย่าซนให้มาก ชุดนั่นของเธอรวมถึงทั้งหมดในตู้เสื้อผ้าก็ด้วย” เขาว่าพลางชี้มือไปที่ตู้เสื้อผ้ารวมไปถึงของใช้ส่วนตัวอื่น ๆ ที่อยู่ในห้องนี้
“ค่ะ”
“ไปอาบน้ำแล้วออกไปหาฉันข้างนอก”
“ค่ะ”
“เธอพูดเป็นประโยคเดียวหรือไงวะ” น้ำเสียงหงุดหงิดเอ่ยอย่างไม่พอใจ ทั้งสีหน้าท่าทางบวกกับน้ำเสียงของเขาในตอนนี้มันทำให้ฉันกลัวจนเผลอร้องไห้ออกมา
“ฮึก! หนูกลัวแล้ว”
“กลัวทำไมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
ฉันยังคงเงียบและสะอึกสะอื้นอยู่แบบนั้น เขาเองก็ไม่ไปไหนยังคงเท้าสะเอวมองหน้าฉันอยู่แบบนั้น
“เรียกฉันว่าพี่เลย์ แล้วต่อไปหัดพูดให้มันยาว ๆ หน่อยเธอไม่ต้องประหยัดคำพูดมากก็ได้ เข้าใจไหมเขียนฟ้า”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
“เข้าใจก็ดี รีบไปอาบน้ำได้แล้ว ไม่ต้องคิดหนีล่ะเพราะพ่อเลี้ยงเฮงซวยของเธอมันไม่มารับเธอกลับไปหรอก หรือถ้าคิดว่าหนีพ้นก็ลองดู”
น้ำเสียงจริงจังที่ถูกเอ่ยออกมาฟังดูรู้เลยว่าเขาต้องทำจริงแน่หากฉันหนีหรือทำอะไรแผลง ๆ ลงไป แต่ว่าเขารู้ได้ยังไงว่านั่นไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของฉัน
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” ฉันรั้งเขาไว้เมื่อนึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างสำคัญมาก
“อะไร?”
“พรุ่งนี้หนูต้องไปสอบ” ฉันกำลังจะจบมัธยมปลาย และวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันสอบวันสุดท้ายด้วย
“แล้ว? เจ้าหนี้อย่างฉันต้องส่งลูกหนี้อย่างเธอเรียนหนังสือด้วยหรือไง” พูดจบพี่เลย์ก็ออกจากห้องไปทันที ดูเหมือนว่าอนาคตฉันจะริบหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วยังไงล่ะฉันจะเลือกอะไรได้
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จฉันก็ออกไปหาพี่เลย์ด้านนอก บ้านหลังนี้มีสามชั้นค่ะ ห้องที่ฉันอยู่คือชั้นสอง ภายในบ้านมันเงียบมากมีเพียงแค่แม่บ้านสองสามคนเท่านั้นเอง
“จะสำรวจอีกนานไหม?”
“พี่เลย์...”
“เลิกทำท่าทางตื่นกลัวใส่ฉันสักที ถึงยังไงเธอก็ต้องอยู่กับฉันที่นี่อยู่ดีนั่นแหละ”
“แล้วถ้าหนูขอกลับไปอยู่บ้านตัวเองแล้วทำงานหาเงินมาคืนพี่ล่ะ”
“บ้านตัวเองเหรอ? ป่านนี้เจ้าของบ้านคนใหม่เขาคงย้ายเข้ามาอยู่หมดแล้วแหละเธอเลิกฝันลม ๆ แล้ง ๆ ได้แล้วเพราะว่านี่คือเรื่องจริง” ได้ยินแบบนั้นใจฉันมันหวิวอย่างบอกไม่ถูก บ้านหลังนั้นเต็มไปด้วยความทรงจำ ความผูกพันของฉันกับแม่ นี่มันอะไรกันทำไมชีวิตถึงได้พลิกผันแบบนี้
ทั้งหมดนี้คงเป็นเพราะผู้ชายที่ฉันเรียกเขาว่าพ่อสินะ แต่ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับพวกเราทั้งที่ก่อนหน้านั้นพวกเรารักกันยิ่งกว่าครอบครัวเสียอีก
“หนูไม่มีทางเลือกสินะ” ฉันพูดออกเป็นเชิงตัดพ้อให้กับชีวิตตัวเอง
“ใช่!”
“...”
มื้อแรกกับผู้ชายแปลกหน้ามันให้ความรู้สึกแย่มาก ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่และไม่รู้ว่าจะมีวันหลุดพ้นจากเขาไหม
หลังจากมื้อนี้จบลงฉันกลับเข้ามาในห้องตามเดิม มองออกไปยังนอกระเบียงที่ตอนนี้เห็นท้องฟ้าและกลุ่มดาวมากมาย สิ่งไม่มีชีวิตพวกนั้นยังดูมีความสุขมากกว่าฉันตอนนี้ซะอีก
หมับ!
“พี่เลย์!” ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่แถมยังมีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัวมาด้วยอีกต่างหาก “คือหนูแค่ออกมาดูดาว” ฉันรีบแก้ต่างทันที ไม่อย่างนั้นเขาต้องคิดว่าฉันกำลังจะหนีแน่นอน
“จะตีสองแล้วนะ เช้าเธอต้องไปสอบไม่ใช่หรือไง” ได้ยินแบบนั้นรู้สึกใจฟูขึ้นมาหน่อย ทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมา
“แปลว่าพี่อนุญาตให้หนูไปโรงเรียนแล้วใช่ไหมคะ?”
“อีกห้านาทีถ้าเธอยังไม่เข้านอนฉันจะเปลี่ยนใจ”
“หนูจะไปนอนเดี๋ยวนี้แหละ” เรื่องอื่นตัดทิ้งไปก่อนเพราะตอนนี้เรื่องเรียนสำคัญค่ะ อย่างน้อยก็ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่คิด ถึงจะเป็นคนแปลกหน้าในสายตาฉันก็เถอะ
เช้าวันใหม่
ตื่นขึ้นมาก็มีชุดนักเรียนของฉันแขวนไว้อยู่ก่อนแล้วค่ะ รีบอาบน้ำแต่งตัวให้ไวดีแค่ไหนที่เขายังให้ฉันไปสอบ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ค่ะ”
“เสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้วค่ะ” ขานรับอย่างเข้าใจพลางหมุนตัวไปมาสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งแล้วเดินตามพี่เลย์ลงมายังชั้นล่างที่มีอาหารเช้าตั้งไว้อยู่ก่อนแล้ว
“หนู...”
“ไม่กินก็ไม่ต้องไปสอบ” เขาพูดอย่างรู้ทันทำให้ปากที่กำลังจะบอกปฏิเสธต้องเงียบลงแล้วนั่งกินเงียบ ๆ แทน ส่วนพี่เลย์เขาไม่กินนะคะ ถือแค่กาแฟแก้วเดียวเดินหายไปไหนไม่รู้ ปกติฉันไม่กินมื้อเช้าไงแต่วันนี้จำเป็นต้องกินแล้วแหละ
ใช้เวลาแค่ไม่นานก็หมดถ้วยค่ะ ฝืนใจกินสุด ๆ แล้ว ชะเง้อมองพี่เลย์เขาอยู่หน้าบ้านค่ะ เห็นแบบนั้นจึงเอาถ้วยไปเก็บและออกไปหาเขาทันที
“อิ่มแล้วค่ะ”
“อืม ไปกันได้แล้ว”
พี่เลย์มาส่งค่ะ แค่เพียงไม่นานรถก็จอดสนิทหน้าโรงเรียนโดยที่ฉันยังไม่ทันได้บอกว่าเรียนที่ไหน รู้สึกเหมือนเขาจะรู้รายระเอียดของฉันเป็นอย่างดีด้วยซ้ำ
“สอบเสร็จแล้วโทรมานะ” สมาร์ทโฟนสุดหรูถูกยื่นมาตรงหน้าฉันพร้อมกับเบอร์โทร
“เอ่อ... ทำไมมีสองเบอร์ล่ะคะ”
“ก็แล้วแต่อยากโทรเบอร์ไหนก็โทร นี่ค่าขนม” เงินจำนวนหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้าฉัน
“ขอบคุณค่ะ สวัสดีค่ะ” ยกมือไหว้ก่อนจะรับเงินมาแล้วลงจากรถ
“ทดลองหนีก็ได้นะ เผื่อเธอชอบความตื่นเต้น” เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะขับรถออกไปจากบริเวณนี้ แค่นี้ก็แย่มากพอแล้ว เรื่องอะไรฉันจะทำให้ตัวเองแย่ลงไปอีกล่ะ ในเมื่อไม่มีทางเลือกก็อยู่มันไปแบบนี้แหละ
- Writer
