นานมากที่ฉันแยกตัวออกมานั่งคนเดียว รู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวเองเลยค่ะ
หลังจากที่ฉันอาราะวาดใส่พวกเขาไปทั้งพี่เลย์และพี่โรมไม่เข้ามากวนใจฉันอีกเลย เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“ขอนั่งด้วยคนสิ” ใครคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงข้างฉัน “เหนื่อยหน่อยนะถ้าจะพยายามจะเป็นตัวจริงของพี่แฝด” ไม่รู้ว่าที่อิงดาวพูดเธอต้องการจะสื่อถึงอะไร ฉันเพียงแค่รับบทเป็นผู้ฟังที่ดีเท่านั้นเอง “ขนาดแค่พี่เลย์คนเดียวฉันยังเหนื่อยมากเลย แววตาที่พี่แฝดมองเธอไม่เหมือนมองคนอื่นสักนิด”
“แววตาแสนจะเย็นชานั่นน่ะเหรอ” ไม่รู้หรอกว่าคนอื่นเห็นยังไง แต่ฉันเห็นแบบนั้น เย็นชา เจ้าอารมณ์ ไม่มีเหตุผล
“เหอะ!” เธอหัวเราะให้กับคำพูดของฉันแล้วพูดต่อ “ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าแตกต่างจากคนอื่น เธอน่ะอยู่ในสายตาพี่แฝดแทบจะตลอดเวลาด้วยซ้ำ ไม่เชื่อก็ดูสิ” ได้ยินแบบนั้นฉันจึงกวาดสายตาไปรอบบริเวณทำให้ปะทะกับสายตาดุ ๆ สองคู่ที่กำลังมองมาทางฉัน
“แต่อิงเป็
