When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
นางกำนัลรูปร่างบอบบางอายุยี่สิบแปดยี่สิบเก้าปีดูจากใบหน้าแล้วราวกับรุ่นราวคราวเดียวกับฮองเฮา ก้าวเข้ามาย่อกายทำความเคารพก่อนจะยืนตรงรอรับคำสั่งอย่างสงบ “ปี้ฉางอิ๋น เจ้าไปเตรียมสุรา” “เพคะ” ปี้ฉางอิ๋นรู้ดี “การเตรียมสุรา” คือสิ่งใด หลายครั้งที่นางทำเช่นนี้หากแต่ครานี้ต่างออกไป แววตานางวูบไหวไปมาระหว่างที่เดินออกจากห้อง ในห้องพักของนางกำนัลหลวง ภายในห้องตกแต่งเรียบง่ายงดงามเทียบได้กับห้องนอนของบุตรีขุนนางชั้นสูง ฮองเฮานั่งบนเก้าอี้ข้างโต๊ะกลางห้อง ปี้ฉางอิ๋นยืนถือถาดสุราห่างออกไปทางด้านข้าง หลู๋หลันคุกเข่ายืดตัวตรงอยู่บนพื้น ค่อยๆก้มตัวลงคำนับเต็มพิธีการ “หม่อมฉันขอทูลลาพระองค์ ขอบพระทัยที่มอบสุราพระราชทาน” “….” ฮองเฮายกมือชึ้นโบกช้าๆ ปี้ฉางอิ๋นค่อยๆ ยื่นถาดสุราไปเบื้องหน้าหลู๋หลันกูกู นางกำนัลที่นางเคารพรักประดุจมารดาด้วยมืออันสั่นเทาน้อยๆ แต่เพราะนางยืนหันหลังให้ ฮองเฮาจึงมองไม่เห็

