เสี่ยวชิงชวนที่นั่งด้านหน้าคู่กับคนขับรถม้า กำลังนึกถึงคำพูดของสาวใช้ในตำหนักชินอ๋องที่จับกลุ่มคุยกันยามว่าง ตนชอบนั่งฟัง
“พวกเจ้าอยู่ที่ตำหนักชินอ๋องมาเคยเห็นพระองค์รับสตรีเข้ามาบ้างไหม”
“เหมือนจะไม่เคย ชินอ๋อง ไม่มีสนม ไม่มีชายาทั้งยังไม่มีนางกำนัลรับใช้ข้างห้อง แม้แต่นางกำนัลทั่วไปยังไม่มีโอกาสเข้าใกล้ห้องนอนเลยมีแต่บ่าวรับใช้ผู้ชายเท่านั้น”
“ไม่ใช่ว่าพระองค์ไม่ชอบสตรีหรอกนะ องค์ชายพระองค์อื่น ล้วนมีหญิงงามจำนวนมากมายในตำหนัก หรือว่าจะทรงเป็นต้วนซิ่ว”
เสี่ยวชิงชวนนั่งคิดวนไปวนมา (จริงหรือเปล่านะ)
เมื่อลงจากรถม้า ชินอ๋องชะงักเท้ายังไม่ก้าวไปข้างหน้า เหลือบไปมองเสี่ยวชิงชวน เด็กหนุ่มเห็นเจ้านายตนมองก็ได้แต่มองหน้ารอคอยว่าจะสั่งอะไร
“สิ่งที่ได้ยินเมื่อคืน ห้ามเจ้าพูดเหลวไหลออกไป เข้าใจหรือไม่”
“ไม่พูดเด็ดขาดพะยะค่ะ”
เสี่ยวชิงชวนรู้สึกว่าเขาได้เข้าไปยืนในพื้นที่อันตรายเรียบร้อยแล้ว
