We use cookies
When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
Your cookies settings
Strictly cookie settingsAlways Active
30 มือ(ไม้)สั่นระริก
“เสี่ยวไป๋ เจ้ายังไม่ออกมาแต่โดยดีอีกหรือ” “ท่านแม่ข้าขอโทษ ข้าเพียงแต่จามเท่านั้นเอง ใครๆก็จามได้นะขอรับ” “ข้าเกือบตายเพราะเจ้า เจ้าไม่ระวังทั้งๆที่ข้าเตือนแล้ว ออกมาในร่างมนุษย์ให้ข้าทำโทษแต่โดยดี” “ข้ากลัว ซานหยางช่วยข้าด้วย” “ท่านอาจารย์ เสี่ยวไป๋อาจจะไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะขอรับ ท่านหายโกรธเถอะขอรับข้าว่าท่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าหรือจะอาบน้ำดีขอรับ ข้ากับเสี่ยวไป๋จะต้มน้ำร้อนให้ดีไหมขอรับ บนเขาอากาศค่อนข้างเย็น” เจ้างูขาวแอบอยู่ที่ข้างหลังของไหล่อันเล็กจ้อยของซานหยางมองดูสีหน้าของจิ่วเหมยฮวาที่ยืนเอามือเท้าไว้ที่เอวข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็ถือกระบี่ไว้ แม้จะยังโกรธแต่ก็ดูคลายความโมโหลงแล้ว จึงผงกหัวตามความคิดของซานหยาง “เจ้าทั้งสองอยู่เฝ้าที่นี่ไว้ ดูแลเด็กคนนั้นให้ดีข้าออกไปไม่นาน” “ได้ขอรับ ท่านอาจารย์เดินดีๆ” “ท่านแม่วางใจข้าจะเฝ้าอาจารย์ของท่านไว้เป็นอย่างดี” “ข้าลงเขาไปไม
- Writer
- chap_listContents
- likeADD
