When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
สองคนช่วยกันเดินเก็บกิ่งไม้ไปทั่วบริเวณใกล้ๆ กลับมายังคงเห็นซวี้หานนั่งนิ่งข้างทางเข้าถ้ำไม่มีแม้อาการใดๆ อย่างที่เสี่ยวชิงชวนพูดจริงๆแต่หากสังเกตให้ดีจะพบว่าหูของขยับไปมาตลอดเวลานี่เขาตั้งใจฟังอยู่ตลอดเวลาแม้ไม่เห็นภาพแต่ฟังเสียงการเคลื่อนไหวก็พอจะกะระยะที่ไป๋จินหลงเดินเข้าไปภายในถ้ำได้หากมีเสียงผิดปกติเกิดขึ้นเขาจะหาวิธีเข้าไปให้ได้ในทันที กองฟืนถูกจุดขึ้นพร้อมกับเนื้อแห้งกับแป้งแผ่นอบที่ถูกนำออกมาอุ่นให้ร้อน เสี่ยวชิงชวนเคี้ยวเนื้อที่แข็งกระด้างพร้อมกับชวนอีกสองคนให้รับทานด้วยกัน “พี่เฮ่ยฉี พี่ซวี้หาน เนื้อแห้งนี้แม้จะแข็งนักแต่ก็พอทานรองท้องแก้หิวได้ พวกท่านรับไปสิ” “พวกเจ้าสองคนกินเถอะ ข้าไม่หิว” เฮ่ยฉีรับมามองส่วนของซวี้หานที่เจ้าตัวไม่สนใจจะรับไป “ท่านไม่ทานด้วยกันหรือ แม้ที่นี่จะมีสัตว์ป่ามากมายแต่นายท่านอยู่ด้านในคงไม่มีใครคิดจะเสียเวลาออกไปจับพวกมัน ยังไงก็ดีกว่าหิวนะ” ซวี