12.หวง

2058 Words

แอสรันเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ที่ส่องแสงสว่างทั่วทั้งท้องฟ้า…วันนี้อากาศเย็นสบายแถมหิมะก็ไม่ตก อีกไม่นานคงจะสิ้นสุดฤดูหนาวที่แสนยาวนานนี้สักที ตอนนี้เป็นเวลาราวตีสองแล้ว…แขกที่มายังคฤหาสน์ไคโรต่างก็ทยอยกันกลับ… เหตุใดคามิเลียถึงยังไม่ออกมาสักที…เธอหายไปนานจนน่าเป็นห่วง แอสรันลุกขึ้น…เขาคิดว่าเขาควรจะตามหาคามิเลีย เพราะน้ำยาเวทย์เปลี่ยนเสียงและเปลี่ยนหน้าทึ่เธอกินไปใกล้จะเสื่อมแล้ว ทว่าพอแอสรันลุกขึ้นเขาก็ต้องชะงัก…เมื่อเจอคามิเลียในสภาพที่ดูแย่…นิดหน่อย เขารีบเดินเข้าไปกอดเธอ… “ดยุคบ้านั่น…รังแกเจ้าถึงเพียงนี้…” “แอสรัน…พาข้ากลับบ้านหน่อย…” เขาย่อตัวลงเพื่ออุ้มเธอ…คามิเลียหลับพริ้มในอ้อมกอดของเขา…แอสรันรีบพาเธอไปที่รถม้าอย่างรวดเร็ว เคเดนยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม…เขามองแอสรันที่ดูแลคามิเลียอย่างออกนอกหน้าด้วยอารมณ์คุกรุ่น ใจจริงเขาไม่อยากปล่อยเธอไปเลยในคืนนี้…เขาอยากกอดเธอไว้จนรุ่งสาง… คามิเลียนั้นปลอมตัวเข้ามาหาเขา…นั่นทำให้ในใจของเคเดนมีคำถามมากมายที่เขาต้องหาคำตอบ นับจากนี้ …แต่เรื่องที่เธอตกเป็นของเขาแล้วนั้นคือว่าความจริง ในทางปฏิบัติเธอถือเป็นภรรยาของเขาแล้ว…โดยสมบูรณ์ ต่อจากนี้ก็เหลือแค่ต้องขอเธอแต่งงานให้ได้เท่านั้น!!! …… คามิเลียหลับไปสองวันเต็ม…เรื่องงานต่างๆ แอสรันและดานิกาต่างช่วยกันทำแทนคามิเลีย… วันนี้แสงอาทิตย์เริ่มชัดเจนขึ้นมาแล้ว…แปลว่าฤดูหนาวได้สิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการ… คามิเลียลุกขึ้นจากเตียง..เธอมองขวดไวน์มากมายที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะยกยิ้ม….คงต้องงดดื่มไปสักพัก…หากรู้แน่นอนว่าเธอนั้นไม่ได้ตั้งครรภ์ค่อยกลับมาดื่ม… วันนี้เธอเดินทางไปที่โรงรับแทงพนัน ที่ในตอนนี้แทบไม่เหลือเค้าเดิมเลย…ในระยะเวลาไม่กี่วันถือว่าดานิกาสามารถหาคนมาทำงานได้ดีเยี่ยมจริงๆ “นายหญิงคะ!!..ท่านน่าจะพักผ่อนอีกสักหน่อย!” คามิเลียส่งยิ้มจางๆ ให้ดานิกา… “ข้ามีหลายชีวิตที่ต้องดูแล คงจะพักนานไม่ได้หรอกนะ…” ในช่วงสายแดดค่อนข้างแรง คามิเลียเงยหน้าขึ้นมามองร่มกระดาษที่กำลังบังแดดให้เธออยู่ “ออกมาทำไม!!..สีหน้าของเจ้ายังดูไม่ค่อยดีเลย!!” เธอยกยิ้มให้แอสรันอย่างอารมณ์ดี “นี่คืออะไรกัน? …” “ร่มกระดาษ…กำลังนิยมมากในอาณาจักรข้างๆ เป็นที่บังแดดของชาวบ้านน่ะ!…” มันค่อนข้างจะน่าสนใจ…ในด้านของประโยชน์ใช้สอย..แต่ถ้าด้านความสวยงาม..คงจะไม่ค่อยน่าหยิบจับขึ้นมาเท่าไหร่ เพราะร่มนี่ทำจากกระดาษสีน้ำตาลราคาถูก… “ข้าขอมันได้ไหม?” แอสรันส่งร่มให้คามิเลีย…เธอลองยกขึ้น… อื้ม!!..มีน้ำหนักเบา…อีกทั้งยังสามารถพับเก็บได้… ร่มนี่น่าจะเป็นที่นิยม…แต่เธอต้องทำให้มันสวยงามเสียก่อน… “สวัสดีครับเลดี้คามิเลีย…ท่านช่างงดงาม..เจิดจ้าราวกับแสงแดดในวันนี้…” คามิเลียหันไปตามเสียก็พบลูก้าที่ยืนฉีกยิ้มให้เธออยู่ ลูก้ากล่าวพร้อมกับส่งกล่องไม้ให้เธอ..คามิเลียมองไปที่ลูก้าก่อนที่เธอรับกล่องไม้นั้นมาเปิดดู ไวน์ราคาแพงที่มีอายุราวยี่สิบปี… "ข้าเห็นท่านชอบดื่มไวน์จึงนำติดมือมาด้วย.." “ขอบคุณสำหรับของฝากนะคะ…ท่านจะเข้าไปด้านในก่อนไหม?” “วันนี้ข้าเพียงผ่านมาครับ ยังมีงานอีกมากมายต้องไปทำต่อ…ครั้งหน้าให้โอกาสข้าได้เลี้ยงอาหารเลดี้สักมื้อนะครับ…ขอเชิญท่านนักเวทย์แอสรันด้วยนะครับ” ลูก้าส่งยิ้มให้แอสรันอย่างเป็นมิตร “…เรื่องของฟรีนั้น…ข้าไม่อาจจะปฏิเสธได้จริงๆ” คามิเลียส่ายหน้าเบาๆ ให้แอสรัน… “ข้ากำลังมีความคิดว่าจะเปิดร้านอาหาร…เอาไว้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว…ขอเชิญท่านมาที่ร้านด้วยนะคะ ข้าจะส่งบัตรเชิญไปที่แมริโน่เอง” “ด้วยความยินดีครับ..” ลูกก้ากล่าวพร้อมทั้งก้มหัวลงเพื่อเป็นการอำลา “…โห..เป็นหนุ่มน้อยน่ารักที่สะดุดตามากๆ เลยค่ะนายหญิง!!..นั่นคือท่านชาย ลูก้า งั้นหรือคะ!!” ดานิกาเดินเข้ามาหาคามิเลีย…ในขณะที่สายตาของเธอยังคงจับจ้องแผ่นหลังของลูก้าที่กำลังเดินจากไป “ใช่แล้ว…ปฏิเสธเรื่องความน่ารักบนใบหน้านั้นไม่ได้เลย…เป็นคนที่มีเสน่ห์และสะดุดตามากจริงๆ” “นี่!!…พวกเจ้าทั้งสองเข้ามาด้านในได้แล้ว!!!” แอสรันส่งเสียงเรียกคามิเลียและดานิกาเพื่อให้เข้ามาด้านใน ในร้านตอนนี้ทาด้วยสีขาวดูสะอาดตา ตึกแห่งนี้เป็นตึกสี่ชั้น ชั้นล่างคามิเลียให้ติดกระจกใสทั้งหมดเพื่อโชว์เสื้อผ้า…ชั้นสองจะเป็นห้องวีไอพี สำหรับลูกค้าประจำ ชั้นสามคือที่เก็บของ ส่วนชั้นสี่เป็นห้องทำงานของเธอ… คามิเลียส่งร่มกระดาษให้เม… “เจ้าลองใช้ผ้าและลูกไม้ตัดเย็บแทนกระดาษ …ส่งแบบร่างคร่าวๆ มาให้ข้าดูด้วย..” “ได้ค่ะนายหญิง” ถึงแม้ว่าเมจะไม่เคยทำมาก่อน…แต่เธอนั้นจะลองทำตามที่นายหญิงกล่าวออกมาให้ดีที่สุด เซอร์ชาล็อตเดินเข้ามาในร้านเขาส่งยิ้มให้ดานิกาก่อนจะส่งจดหมายให้คามิเลีย “ท่านดยุคเรียกประชุมเกี่ยวกับผู้ถือหุ้นที่กาสิโน่ครับ…ขอเชิญเลดี้คามิเลียด้วย…” คามิเลียเลิกคิ้วมองเซอร์ชาล็อต…เขาพูดกับเธอแต่ตาของเขากลับไปมองที่ดานิกาแทน…ส่วนดานิกาก็ทีท่าทางเขินอาย... สองคนนี้ยังไงกันนะ! “ฝากไปบอกท่านดยุคด้วยว่าข้ารับทราบแล้ว….” หลังจากจัดการเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ร้านตัดชุดเสร็จแล้ว คามิเลียก็กลับไปที่คฤหาสน์เพื่อเตรียมตัวไปกาสิโนของไคโร… งานประชุมผู้ถือหุ้นครั้งแรกต้องแต่งตัวดีหน่อย…ชนชั้นสูงนั้นยึดถือเรื่องความประทับใจแรกพบมากๆ เธอไม่อยากจะทำงานกับพวกเขาด้วยความกระอักกระอ่วนใจหรอกนะ คนรับใช้จัดการทำผมให้คามิเลีย ผมสีทองของเธอถูกดัดเป็นลอนอย่างสวยงาม…แต่งหน้าอ่อนๆ ให้ดูน่ามอง ส่วนชุดคามิเลียสวมชุดกระโปรงสีน้ำเงินเรียบๆ ดูเป็นทางการ เธอนั่งรถม้ามาไม่นานก็ถึงกาสิโนของไคโร…มีชายสูงวัยยืนยิ้มรอต้อนรับเธออยู่… “ท่านดยุครออยู่ด้านบนแล้วครับเลดี้แบรนเดอร์ตามข้ามาเลย…” คามิเลียส่งยิ้มจางๆ ให้เขาก่อนที่เธอจะเดินขึ้นไปด้านบน… ในห้องมีโต๊ะอยู่ราวสามโต๊ะและมีเก้าอี้แต่ละโต๊ะเพียงสามตัว มีบุรุษราวสี่ห้าคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว…คามิเลียส่งยิ้มให้พอเป็นมารยาทก่อนที่เธอจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ยังไม่มีใครนั่งร่วมโต๊ะ “คามิเลีย!” พอเธอเงยหน้าขึ้นมองก็พบลูก้า เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้เดิมที่เขานั่งอยู่ก่อนจะเดินมานั่งกับเธอ… “ข้า..แปลกใจนิดหน่อยที่เลดี้ที่นี่นะครับ?” คามิเลียส่งยิ้มแห้งๆ ให้ลูก้าไป “ข้าก็…แปลกใจเหมือนกันที่ตัวเองมาอยู่ที่นี่ค่ะ…” ลูก้าส่งยิ้มให้คามิเลียอย่างอ่อนโยน “ทำตัวตามสบายเถอะครับ…หุ้นส่วนคนอื่นล้วนไม่ใส่ใจสมาชิกอยู่แล้ว พวกเขาใส่ใจแค่ว่าจะได้รับเงินปันผลมากขึ้นเท่าไหร่” คามิเลียมองหน้าลูก้า…เขาคือคนที่ละสายตาได้ยากจริงๆ…ความอ่อนโยนของเขานั้นมันราวกับหัวใจของเธอกำลังถูกปกป้องเลย…ให้ตายเถอะหยุดน่ารักก่อนได้ไหม! “พรึบ!!” คามิเลียมองเจ้าของมือที่กำลังโอบไหล่เธออย่างตกใจ… เคเดนนั่งลงข้างคามิเลียเขายกมือขึ้นโอบไหล่ของเธอเพื่อให้เธอนั้นขยับเข้ามานั่งใกล้เขา….และเพื่อให้ห่างจากลูก้าด้วย “สวัสดีครับท่านดยุคไคโร…” เคเดนปรายตามองลูก้า..เขาเพียงพยักหน้าเบาๆ เท่านั้นไม่ได้ตอบอะไรกลับไป “…หายไปไหนมาตั้งสองวัน?” คามิเลียพยายามแกะมือของเคเดนที่โอบไหล่ของเธออยู่ “ไม่สบายค่ะ!…” อ่า..น้ำเสียงที่ไม่พอใจนี้คืออะไรกัน!!…เขานี่!!..ที่ต้องไม่พอใจ เธอส่งยิ้มให้คนอื่นเช่นนั้นได้ยังไง!!…เธอลืมไปแล้วใช่ไหมว่าเขาคือว่าที่สามีของเธอ!! เคเดนยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าผากของคามิเลีย “เป็นอะไร…ตัวก็ไม่ร้อน…” ตอนนี้สายตาของคนทั้งห้องจับจ้องอยู่ที่เธอ…เคเดน…และลูก้า!! “ปล่อยก่อนเถอะค่ะ..คนอื่นจะมองไม่ดี” “ไม่ดียังไง…แล้วใครสนใจกัน…ทำไมต้องสนใจสายตาของคนอื่นด้วย!” แกรนด์ดัชเชสไคโรเดินเข้ามาพอดี เธอฟาดไปที่หลังของเคเดนแรงๆ “เคเดน..แม่บอกให้เจ้ารู้จักให้เกียรติสตรี!!!…เหตุใดถึงทำตัวเช่นนี้!!!” เคเดนถอนหายใจก่อนจะปล่อยมือที่โอบไหล่คามิเลียออก คามิเลียส่งยิ้มให้แกรนด์ดัชเชสไคโรอย่างขอบคุณ… ในอดีตนั้นท่านเป็นคนเดียวในคฤหาสน์ที่ดีต่อเธอ…ที่แสนเศร้าคือท่านจะล้มป่วยอย่างหนักและจากไปในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า… “ขออภัยแทนเจ้าลูกชายโง่เขลาของข้าด้วย…หวังว่าเลดี้แบรนเดอร์จะไม่รังเกียจเขานะคะ…” “อ๊ะ!..ไม่เลยค่ะท่านแกรนด์ดัชเชส” “อ่า..เช่นนั้นก็ดี..เอาไว้ท่านเคาน์แบรนเดอร์กลับมาข้าจะไปคุยเรื่องงานแต่งด้วยตัวเอง….เลดี้คือลูกสะใภ้อันดับหนึ่วที่ข้าอยากได้มากๆ เลยค่ะ” เคเดนแสยะยิ้มก่อนจะมองไปที่คามิเลียที่กำลังส่งยิ้มแห้งๆ ให้ท่านแม่ของเขา “…ถือว่าเจ้าไม่ปฏิเสธแล้วนะ…” เคเดนก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของคามิเลีย …ให้ตายเถอะ!!…ใครจะไปคาดคิดว่าแกรนด์ดัชเชสจะกล่าวเรื่องแต่งงานออกมา! “ตายจริงเลดี้แกรนด์ดัชเชสไคโร…ไม่เจอกันตั้งนานนะคะ…ยังสบายดีใช่ไหม?” ลูก้าถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เขาไม่คิดว่าท่านแม่ของเขาจะมาด้วยในวันนี้ “สบายดีค่ะแกรนด์ดัชเชสแมริโน่…ขอเชิญท่านนั่งก่อน…” “อ้าวลูก้าลูกรัก!…มานั่งอยู่นี่เอง…ข้างๆ นี้คือเลดี้แบรนเดอร์ใช่ไหม…นี่อย่าบอกนะว่าทั้งสองคนกำลังคบกันอยู่!!” นี่จะเป็นครั้งแรก ครั้งเดียว และครั้งสุดท้ายที่คามิเลียจะพาตัวเธอมาที่งานประชุมเช่นนี้ “ท่านแม่ครับ!!..” “ไม่ปฏิเสธออกมาแสดงว่าเป็นความจริงใช่ไหมลูก้า!!!…นี่แม่ต้องเริ่มร่างจดหมายสู่ขอไปยังตระกลูแบรนเดอร์แล้วใช่ไหม?” อืม…ไปกันใหญ่แล้ว… “อ่า…นี่อาจจะเข้าใจผิดกันนิดหน่อยนะคะ เลดี้แบรนเดอร์คบหากับเคเดนลูกชายของข้าอยู่ค่ะ…ไม่มีทางที่เลดี้จะไปคบกับลูกชายของแกรนด์ดัชเชสแมริโน่ได้หรอกนะ!” แกรนด์ดัชเชสแมริโน่หัวเราะเบาๆ “ดยุคไคโรจะคบกับนางกี่วันงั้นหรือคะ? …ข่าวของดยุคเกี่ยวกับการคบหาสตรีไม่ซ้ำหน้าก็โด่งดังไปทั่วเมือง…”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more