17.หลวมตัว NC

1916 Words

“คุณลุงช่วยข้าไม่ได้เหรอคะ…ก็แค่..ทำต่อจากจูบเมื่อครู่…” “เด็กน้อย..เจ้าเก็บครั้งแรกไว้ให้คนที่เจ้ารักเถอะนะ….” “ข้าชอบลุงนะคะ…แบบว่าสเป็คเลย!!!…ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่วิ่งเข้ามาให้คุณลุงช่วยหรอกค่ะ!” เรรินลุกขึ้นจากโซฟาที่เธอนั่งอยู่..เธอเห็นแววตาที่วูบไหวของชายเบื้องหน้า เธอมั่นใจสามในสี่ส่วนว่าเขานั้นรู้สึกหวั่นไหวกับเธอเหมือนกัน… เรรินยกมือขึ้นมาคล้องคอของแอสรันไว้…. “แค่ช่วยครั้งเดียวเท่านั้น..หากว่าท่านไม่ชอบข้า ก็ไม่เป็นไร..เราก็แค่แยกทางกัน…” แอสรันหลับตาลง “ไม่ได้..อุ๊บ!!” เรรินจูบเขาอีกครั้ง…เธอสอดลิ้นเข้าไปปลุกเร้าเขาอย่างช้าๆ… เรื่องที่เธอกล่าวมานั้นเธอไม่ได้โกหกเลย…เธอชอบเขา…ท่านนักเวทย์แอสรัน ชอบเขามาเนิ่นนานตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก… เรรินถอดเสื้อของตัวเธอเองออกจากหมด…เธอผลักแอสรันลงบนเตียงขนาดเล็กที่แอสรันใช้นอนคนเดียว ให้ตายเถอะ!!..เขาไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะเลยเถิดมาจนถึงขั้นนี้…แต่เธอบอกเขาเองไม่ใช่เหรอว่าพอจบเรื่อง…เธอกับเขาก็จะแยกทางกัน ….ตอนนี้เขาแค่ปล่อยใจไปตามความปรารถนาที่แรงกล้านี้ก็พอ เรรินมองแอสรันที่นอนอยู่..เขาหลับตาลง….ราวกับว่านี่เป็นคำตอบ…ว่าเขายอมให้เธอนั้นทำตามใจได้ทุกอย่าง ถึงเธอจะยังถือครองพรหมจรรย์อยู่แต่เรื่องอย่างว่านั้นเธอศึกษามาเป็นอย่างดีทั้งหนังสือภาพและวรรณกรรมต่างๆ… เรรินแลบลิ้นออกมา…เธอเริ่มจากชิมรสตัวตนที่แข็งขืนของเขาก่อน… “อื้อ!…” ลิ้นเล็กๆ ของเธอนั้นมันช่างมีฤทธิ์ร้ายกาจยิ่งนัก…เธอทั้งเลียรอบๆ และดูดที่หัวเบาๆ เรรินใช้ลิ้นของเธอแหย่เข้าไปในรูปลายหัวหยักของเขา เธอดูดน้ำที่อยู่ด้านในจนหมด….ก่อนจะใช้ลิ้นเลียตรงเส้นด้านบน “อ่า…” เขาเสียวจนกระแทกเอวเข้าไปในปากของเธออย่างหยาบคาย…เขากระแทกเอวรัวๆ จนเสร็จสมในปากของเธอ… เรรินยังคงทั้งเลียและดูดกลืนน้ำสีขาวขุ่นที่เขาพ่นออกมาใส่ปากของเธอ…เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา..เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาก้มลงไปสบตาเธอ… เราสบตากันเนิ่นนาน…จนเขาลุกขึ้นแล้วอุ้มเธอให้มาอยู่ด้านบนของเขาในท่าหกเก้า…แอสรันใช้นิ้วเขี่ยเบาๆ ก่อนจะเริ่มโลมเลียกลีบดอกไม้ที่ปิดสนิทของเธอ เธอไม่ได้โกหกเขา…เรื่องที่เธอนั้นถือครองพรหมจรรย์ “รูและเม็ดตรงนี้ของเจ้ามันเล็ก…เป็นแบบที่ข้าชอบเลย….” เรรินหลับตาลง..ความสุขสมที่เขามอบให้ยังไม่เท่ากับความสุขล้นในใจของเธอเลย….. “อ๊ะ…อา..ท่านแอสรันคะ….!!” “อ่า..เสียงครางเพราะชะมัด….ต้องทำยังไงเรรินข้าถึงจะได้ยินเสียงครางเช่นนี้อีก….?” แอสรันสอดลิ้นเข้าไปด้านใน..เขาใช้นิ้วสะกิดที่เม็ดเสียวของเธอเร็วๆ จนเธอร่อนเอวขึ้นมา… “อ๊ะ!!..อ๊า!!!” เขาใช้ลิ้นเลียเร็วสลับกับช้า ก่อจะค่อยๆ ดูดที่เม็ดเสียวของเธอเบาๆ แอสรันถอนริมฝีปากของเขาออก…เขายกมือขึ้นมากางขาของเธอ “อย่าพึ่งด่วนเสร็จสมเร็วนักสิ….ได้เวลาใส่มันเข้าไปแล้ว…อย่างเกร็ง…..” ด้านล่างของเธอนั้นเปียกชุ่มด้วยน้ำหล่อลื่นแต่ถึงอย่างนั้นตัวตนของเขาก็เข้าไปด้านในด้วยความลำบากเพราะรูของเธอนั้นทั้งเล็กและแคบ… “เจ็บไหม? …” เธอเจ็บ…แต่มันเป็นความเจ็บปวดที่แสนจะงดงาม….เธอและเขาที่เธอรักจนสุดหัวใจ…ได้เป็นส่วนหนึ่งของกันและกันแล้ว “ยังเข้าไปไม่ถึงครึ่งเลย…เรรินผ่อนแรงหน่อย…อย่างเกร็ง…” “ต้องทำยังไงคะ…” แอสรันจิ๊ปากก่อนที่เขาจะก้มลงไปจูบเธอเพื่อให้เธอนั้นผ่อนคลาย…เขาเริ่มต้นดันเอวเข้าไปช้าๆ…ทว่าเรื่อยๆ จนเธอรับเขาเข้าไปจนหมด…. “แน่นมากเลยให้ตาย…อยากแทกเข้าไปแรงๆ ชะมัด!” ถึงจะกล่าวไปเช่นนั้นแต่ว่าแอสรันก็ยังไม่ได้ขยับเอว…เพราะใบหน้าของเรรินนั้นยังคงแสดงความเจ็บปวดอย่างมาก “หายเจ็บ…บ้างรึยัง?” “ค่ะ…มะ…ไม่เจ็บแล้ว” “อ่า…ข้าจะเริ่มขยับช้าๆ ก่อนนะ….หากว่าเจ้าเจ็บก็…บอกมา…” เขาเริ่มขยับเข้าออกช้าๆ…ทุกการเข้าออกของเขานั้นมันช่าง…รู้สึกดีไปหมด…เธอตอดรัดเขาแน่นราดกับว่าส่วนล่างของเธอมันกำลังดูดตัวตนของเขาอยู่ “ซี๊ด!!!…อืม!!…เสียวไหม ขอทำแรงกว่านี้ได้รึเปล่า…หื้ม?” เธอมองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก่อนจะพยักหน้าช้าๆ…แอสรันกระแทกเข้ามาแรงขึ้นจนเกิดเป็นเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น… เขาหยุดไม่ได้แล้วให้ตายเถอะ!!..เขาไม่เคยเจอสตรีใดหวานล้ำเช่นนี้มาก่อน… “อ่า..เสียวใช่ไหม..ด้านในของเจ้ามันตอดรัดข้าใหญ่เลย…อ๊ะ!!…อื้ม!!..” เธอกอดเขาแน่น…เรรินหลับตาลง….เธอพึ่งเคยเสร็จสมเป็นครั้งแรก…มันรู้สึกดีจนบอกไม่ถูกเลย “…เสร็จแล้วงั้นเหรอ?” “ค่ะ…มันเสียวจนข้าทนไม่ไหว….” แอสรันขยับเอวในจังหวะที่ช้าลงก่อนจะยกขาเธอขึ้นมา “รอบเดียวไม่พอหรอกนะเด็กดี…เจ้าต้องเก็บกักความสุขนี้เอาไว้หลายๆ รอบ…” “อ๊า!!..มันเข้าไปจนสุด!!!…” เธอจุกและเสียวซ่านในเวลาเดียวกัน….เรรินระบายความเสี่ยวของเธอด้วยการจิกแขนของแอสรันจนแขนและหลังของเขานั้นมีแต่รอยเล็บของเธอ… “ระ..เร็วเกินไปแล้วค่ะ!!” “อาา…ปล่อยข้างในได้ไหม มันเสียวจนข้าไม่อยากเอาออกมาปล่อยข้างนอกเลย…” เรรินเม้มปากแน่น… “…ข้าก็ไม่อยากให้ท่านเอามันออกไปเช่นกันค่ะ…ให้ข้ารู้สึกถึงท่านมากกว่านี้ได้ไหมคะ?” เธอกล่าวร้องขอเขาด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา “คาดหวังแล้วสิว่าเจ้าจะทำให้ข้าสุขสมแค่ไหน….” แอสรันกระแทกเอวถี่ๆ ก่อนที่เขาจะเสร็จสมออกมา…ทว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะชักตัวตนของเขาออก เขาล้มตัวนอนลงทับเธอก่อนจะพลิกให้เธอขึ้นมาอยู่ด้านบนแทน “ขยับสิ…ให้น้ำของข้ามันเข้าไปในตัวเจ้าให้ลึกที่สุด…” เรรินเริ่มขยับเอวช้าๆ มีเสียงเฉอะแฉะดังออกมาจากส่วนที่กำลังเสียดสีกัน แอสรันยกมือขึ้นบีบขยำหน้าอกของเธอเบาๆ เรรินมองหน้าของแอสรัน อย่างน้อยใบหน้าของเขานั้นก็แสดงออกว่าเขามีความสุข เขามองหน้าเธอก่อนจะกระแทกเอวขึ้นมาถี่ๆ “อ๊ะ..อ๊าาา!!!” เธอเสร็จสมอีกครั้ง!!..ในครั้งนี้มันช่างยาวนานกว่าครั้งแรก…แอสรันลุกขึ้นนั่งเขาจับขาของเธอให้มากอดที่เอวของเขาก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน… “อื้อ!!!.” เธอกอดคอเขาแน่นราวกับว่าเธอกลัวว่าจะตกลงไป… “สุดยอดเลย….โคตรเสียว….!!” เขากดเอวของเธอให้แนบชิดกับเขาและกระแทกเอวใส่เธอแรงๆ… “คลายมือออกหน่อยสิ…” เธอเป็นจากกอดคอเขาเป็นจับที่บ่าของเขาแทน ทำให้น้ำหนักตัวของเธอนั้นทิ้งลงไปยังส่วนล่างที่เชื่อมต่อกันอยู่ “อื้ม!!..” “รู้สึกไหมว่าท่านี้มันเข้าไปลึกมากเลย….เรรินบอกข้าสิว่าก็รู้สึกดี…” “ค่ะ…ข้ารู้สึกดี..อื้อ!!…” “อ่า!!…ไม่ไหวแล้วข้าจะเสร็จอีกรอบแล้ว!!!” แอสรันกระแทกเอวเข้าไปรัวๆ จนเขาพ่นน้ำขาวขุ่นใส่ด้านในของเธออีกครั้ง…เรรินรู้สึกอุ่นวาบที่ท้องของเธอ… เขาวางเธอลงบนเตียงก่อนจะชักตัวตนของเขาออกมา…น้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาจากด้านในของเธอ… เรรินลุกขึ้นเธอคุกเข่าลงก่อนจะเลียตัวตนของแอสรันอีกรอบ เธอดูดกลืนน้ำที่ค้างอยู่ด้านในจนหมด “….ถึงอยากจะทำอีกรอบแต่เราไม่มีเวลาแล้ว…เพื่อนของข้าน่าจะขอพรเสร็จแล้ว….” “…ค่ะ…ข้าเข้าใจ..ขอบคุณท่านลุงมากที่ช่วยเหลือ…” แอสรันก้มลงไปอุ้มเธอขึ้นมาเพื่อพาไปห้องอาบน้ำ “ทำไมกลับมาเรียกท่านลุงอีกแล้วล่ะ….” “ก็หน้าท่านเหมือนลุงนี่คะ…อีกอย่างท่านนักเวทย์ก็อายุเยอะแล้วด้วย…” “หากว่าข้าเป็นลุง…คนที่พึ่งเอากับลุงก็ต้องเป็นป้าสิ!….” เรรินหน้าแดง…ทำให้แอสรันหัวเราะชอบใจ …….. คามิเลียสวดมนต์ขอพรเสร็จเรียบร้อย เธอนั่งคุยกับลูก้าเพื่อรอแอสรัน…ทว่าอยู่ๆ ก็มีทหารเข้ามามากมาย “มีอะไรรึเปล่าครับ?” ลูก้าถามทหารพวกนี้ “ท่านหญิงหายตัวไปจากคฤหาสน์มาริล…มีคนแจ้งว่าพบเห็นท่านหญิงที่หน้าโบสถ์พวกเราจึงต้องกระจายกำลังกันตามหาครับ….” ทหารผู้นั้นกล่าวแล้วก็เดินไปตรวจตรายังห้องต่างๆ คามิเลียกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก…พระเจ้าได้โปรดอย่าให้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย พอทหารเดินไปก็มีสตรีสูงอายุเดินเข้ามา… “สวัสดีครับดัชเชสมาริล….” “สวัสดีค่ะท่านชายแมริโน่…เลดี้แบรนเดอร์…มีทหารรายงานมาว่าพบเจอตัวลูกสาวของข้า…ข้าจึงรีบมาดูที่โบสถ์….” “ทหารกำลังหาอยู่ครับ…ขอท่านดัชเชสวางใจ…” “มีห้องพักของนักบวชปิดอยู่ห้องหนึ่งครับ!!..พวกเราเคาะประตูไปแล้วแต่ไม่มีใครตอบ ไม่ทราบว่าท่านทั้งสองพอจะมีกุญแจหรือว่ารู้จักคนในห้องไหมครับ…?” ในความคิดของคามิเลียตอนนี้มีแต่คำว่าซวยแล้วเต็มไปหมด เธอควรจะช่วยแอสรันยังไงดี!! “เป็นห้องของแอสรันรึเปล่าครับ…เดี๋ยวข้ากับคามิเลียจะช่วยเรียกให้เอง…” ยังไม่ทันได้คิดหาทางแก้ ลูก้าก็ดึงมือของเธอให้ตามเขาไป… ตอนนี้คามิเลียมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของแอสรัน…ทหาร ดัชเชสราวิล และลูก้ากำลังมองมาที่เธออย่างกดดัน “อะ..แอสรัน…เจ้าอยู่ด้านในรึเปล่า..มีคนมากมายกำลังรอเจอเจ้าอยู่นะ….” คามิเลียยกยิ้มจางๆ “บางทีแอสรันก็ชอบใช้วงเวทย์หายตัวไปยังที่ต่างๆ ค่ะ…เขาอาจจะกำลังฝึกใช้เวทย์อยู้ก็ได้…นักเวทย์อย่างเขาน่าจะไม่มีเรื่องอะไรให้เกี่ยวข้องกับท่านหญิงราวิลหรอกค่ะ…ข้าคิดว่าพวกท่านไปตามหาที่อื่นน่าจะมีโอกาสเจอท่านหญิงมากกว่า…” ดัชเชสราวิลถอนหายใจ “ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ…ชื่อเสียงอันดีงามของท่านนักเวทย์แอสรันข้าล้วนได้ยินมาเช่นกัน…ขออภัยที่รบกวนเวลาท่านทั้งสองนะคะ…ข้าเป็นห่วงลูกสาวมากจริงๆ” “ไม่เป็นไรค่ะ…ข้าเข้าใจ…” ดัชเชสราวิลส่งยิ้มให้คามิเลียและลูก้า…ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเพื่อเดินจากไป “แอ๊ด…” “ว่ายังไงคามิเลีย…ขอโทษด้วยพอดีข้าคุยกับเด็กนี่นานไปหน่อย…” “มาแล้วค่ะพี่สาว…..อ๊ะ…ท่านแม่!!!” คามิเลียยกมือขึ้นมานวดที่หวางคิ้วเบาๆ ฉิบหายแล้วไง!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more