10.เหตุใดถึงใด้ปวดใจ

1687 Words

คามิเลียกอดอกมองไฟที่กำลังลุกไหม้ร้านตัดชุดของแบรนเดอร์… ไฟลุกโหมกระหน่ำอย่างหนักเพราะร้านของเธอสร้างจากไม้และข้าวของในร้านส่วนใหญ่คือผ้าชนิดต่างๆ เกินไปจริงๆ…เซนทำเกินไปจริงๆ… ถึงแม่ในช่วงหลังจากที่เธอทำเงินได้มากมายเมื่อต้นฤดูหนาว…เธอจะวางมือจากร้านตัดเสื้อนี้ไปบางส่วน…แต่ของในร้านบางอย่างมันก็มีค่าต่อจิตใจมากกว่ามูลค่าของมัน ร้านตัดเสื้อที่ท่านพ่อและท่านแม่ช่วยกันสร้างมา…กำลังมอดไหม้ลงต่อหน้าของเธอ… ผู้คนต่างช่วยกันวิ่งเอาน้ำมาดับไฟ… หิมะโปรยปรายลงมาคล้ายกับจะปลอบโยนเธอจากความเศร้าที่แสนสาหัสนี้…. คามิเลียทรุดลงนั่งกับพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะ…ขาทั้งสองข้างของเธอมันไร้เรี่ยวแรงเอาดื้อๆ… “เข้าไปด้านในกันเถอะ…มานั่งตากหิมะเช่นนี้ไม่ดีเลย….” แอสรันก้มลงไปช้อนตัวของคามิเลียขึ้นมาอุ้ม…เขาเองก็ใจหายเหมือนกัน ร้านตัดชุดที่เขาวิ่งขึ้นวิ่งลงไปหาเธอบ่อยๆ กำลังสลายหายไปในกองเพลิง… “….ร้องไห้ก็ได้นะ…หากเจ้า..รู้สึกอายที่จะร้องไห้..ข้าก็จะร้องไห้เป็นเพื่อนเอง….” น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาคู่สวยของคามิเลียเธอซบลงที่อกของแอสรัน….ตัวของเธอสั่นเทา คามิเลียกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและความคับแค้นใจ เซน!!…ไอ้พี่สารเลว เธอต้องเอาคืนเรื่องนี้ให้สาสมกับที่เขาทำแน่นอน!!! …… “นางร้องไห้อย่างหนักในอ้อมกอดของนักเวทย์แอสรันครับ….ส่วนร้านตัดชุดของแบรนเดอร์ถูกเผาจนหมด…ไม่เหลือแม้แต่ซาก….” ชาล็อตก้มหน้าลง…ลึกๆ ในใจเขารู้สึกสงสารเลดี้แบรนเดอร์มากๆ สงสารดานิกาด้วย เธอคงจะตกงาน… “จิ๊!!…ไปตามเซนมาพบข้า!!..ก่อนจะพามันมาก็กระทืบสักสามสี่ทีก่อน!!…ข้าให้ทำลายแบรนเดอร์ไม่ใช่ทำให้คามิเลียเสียใจ!!!..แล้วนี่ไอ้นักเวทย์นั่นอุ้มนางงั้นเรอะ!!!…” “…ท่านนักเวทย์แอสรันเป็นเพียงแค่เพียงของเลดี้แบรนเดอร์เท่านั้นครับ…เรื่องนี้เลดี้เคยกล่าวปฏิเสธไว้อย่างชัดเจนแล้ว!” “แล้วมันคิดกับคามิเลียเป็นเพื่อนรึเปล่าล่ะ!!…นางปฏิเสธเพราะนางไม่ได้คิดอะไรกับมัน แต่มันล่ะ!!” บางที…ชาล็อตก็คิดว่าเขาอยากจะลาออกจากสนามอารมณ์นี้ให้รู้แล้วรู้รอดไป…แต่ตระกูลของเขาได้กล่าวคำสาบานว่าจะปกป้องไคโร…ตลอดไป ความคิดที่จะลาออกของชาล็อต…มีอันต้องถูกยกเลิกไป… …… หลังจากวันนั้นคามิเลียก็ล้มป่วยลง คนที่จัดการเรื่องต่างๆ ก็คือแอสรันและดานิกา สิ่งที่ทำให้แอสรันตกใจก็คือคามิเลียได้ทำประกันไฟไหม้เอาไว้….มันราวกับว่าเธอนั้นคิดเอาไว้ก่อนล่วงหน้าแล้วว่าจะมีเรื่องราวที่แสนเลวร้ายเกิดขึ้น… แอสรันได้นำเงินที่ได้มาจากประกันเอาไปฝากไว้ที่บัญชีของคามิเลีย… เขายกมือขึ้นมาจับที่ใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบา… เธอตัวเล็ก…และแสนจะอ่อนแอ…แต่จิตใจของเธอช่างเข้มแข็ง… เขายกมือขึ้นมาร่ายเวทย์ปัดเป่าให้เธอนอนหลับ….เขาอยากจะให้เธอพักอีกสักหน่อย… “คาร่า!..ได้โปรดเถิด…ขอให้ท่าน…ดูแลนางด้วย…..” น้ำตาที่แห้งเหือดของเธอไหลลงมาอีกรอบ…แอสรันยกมือขึ้นมากุมมือของเธอเอาไว้ “อีกไม่นานหรอกคามิเลีย…เจ้าจะได้พบเจ้ากับลูกของเจ้าแล้ว” วันนี้หิมะตกอย่างเบาบางแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังทำให้รู้สึกถึงความเย็นได้อย่างชัดเจน กลางดึกที่เงียบสงัด…เคเดนเดินมาจากทางด้านหลังของสวนตระกูลแบรนเดอร์ คามิเลีย…เธอไม่ออกจากคฤหาสน์มาสองวันแล้ว ให้ตายเถอะ!!!…ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องแอบมาหาเธอด้วย!!! แต่ขาทั้งสองข้างของเคเดนก็รีบวิ่งหลบพวกองครักษ์…เขากระโดดขึ้นต้นไม้ก่อนจะเดินไปยังกิ่งไม้ขนาดใหญ่ที่พาดไปอยู่บนระเบียงของคฤหาสน์.. เขามองเห็น…คามิเลียเธอนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง… เคเดนรีบกระโดดลงไปจากกิ่งไม้…เขารีบเดินไปหาเธอ… ตัวร้อน? …ไม่สบายงั้นหรือ? จิ๊…รู้อย่างนี้เขาน่าจะซัดหน้าเซนอีกสักสองที!! เคเดนมองไปรอบๆ ห้องของคามิเลีย…มีเอกสารกองอยู่บนโซฟา…และมีขวดไวน์มากมายหลากหลายชนิดวางอยู่บนโต๊ะ…นี่ควรเรียกว่าห้องนอนงั้นหรือ? เขาเลิกผ้าห่มออกก่อนจะซุกตัวเข้าไปแล้วดึงเธอเข้ามานอนในอ้อมกอด… กลิ่นหอมอ่อนๆ นี้อีกแล้ว…คล้ายๆ กลิ่นดอกคามิเลียเลย.. “อื้อ!!” เธอร้องครางออกมาเพราะเธอน่าจะอึดอัดกับอ้อมกอดของเขา เคเดนจึงคลายอ้อมกอดออกเล็กน้อย เขาก้มลงไปฝังจมูกที่ผมของเธอ ไล่ลงมาที่หน้าผาก แก้มทั้งสองข้าง และปากของเธอ… ให้ตายแค่จะมาดูเธอกลายเป็นเขามานอนเช่นนี้ได้ยังไงกัน… …แต่หากเขาจะนอนกับเธอ…ก็ไม่น่าจะผิด…สักเท่าไหร่ เคเดนหลับตาลง… ค่ำคืนที่เหน็บหนาวแต่คามิเลียรู้สึกอุ่นจวนเจียนจะร้อน….ร้อน…ร้อนโว้ย!!! เธอลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจที่พบเคเดนนอนกอดเธอจนแน่น “ท่านดยุค!…ท่านเข้ามาอยู่ในห้องข้าได้ยังไง!!” “อื้ม!!…เช้าแล้วงั้นเหรอ?” เคเดนลืมตาขึ้นมาเขาเห็นท้องฟ้ายังมืดอยู่จึงหลับตาต่อพร้อมทั้งดึงคามิเลียเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง “นอนเถอะ…พรุ่งนี้งานของข้ายุ่งมากเลยนะ…หากข้าพักผ่อนไม่เพียงพอข้าอาจจะคิดไม่ออกเกี่ยวกับเรื่องธุรกิจของข้า..” “…ดีนะคะท่านยังมีเรื่องราวให้คิดเกี่ยวกับธุรกิจของท่าน…ข้านี่..คงต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่…” เคเดนลืมตาขึ้นมา เขายกมือโอบกอดคามิเลียเบาๆ ….ทั้งที่เขาควรจะดีใจ…ที่เธอนั้นกำลังไร้ที่พึ่ง เหตุใดในหัวใจถึงได้เจ็บปวดกับน้ำเสียงแสนเศร้าของเธอที่กล่าวออกมา! หรือว่าจะขอเธอแต่งงานอีกรอบดี….. ไม่ได้..เธอคงจะผลักเขาออกจากอ้อมกอดนี้แถมด่าทอเขาอีกแน่นอน!! จะทำยังไงให้เธอกลับมาเป็นคามิเลียที่แสนจะเข้มแข็งเช่นเดิมนะ “….ที่กาสิโนของข้า…พอดีเมื่อวานมีคนถอนหุ้นไป…ก็เลยขาดหุ้นส่วนอยู่บ้าง…เผื่อเจ้าจะสนใจ…” “หุ้นกาสิโนของท่านมีมูลค่าตั้งหนึ่งล้านเหรียญ…ข้ามีเงินสดเพียงแค่แปดแสนเหรียญเท่านั้นเอง จะสามารถเป็นหุ้นส่วนท่านดยุคได้หรือคะ?” “เจ้าวางเงินแปดแสนเหรียญทองก่อนก็ได้…อีกสองแสนเหรียญข้าจะไปหักกับกำไรที่ได้ในเดือนถัดไปดีไหม?” คามิเลียซุกหน้าลงที่อกแกร่งของเขา…เธอยกยิ้มอย่างพึงพอใจ คนเช่นเคเดนหากเธอเอาไม้แข็งเข้าสู้กับเขา…ย่อมต้องพ่ายแพ้ แต่หากเธอสู้เขาด้วยไม้อ่อน…เขานั้นหรือจะเอาชนะเธอได้ หุ้นของกาสิโนแบ่งออกเป็นหนึ่งร้อยหุ้น หุ้นละหนึ่งล้านเหรียญทอง เธอจะได้ปันผลจากเงินที่ลงไปนี้เดือนละสองแสนเหรียญทอง…ซึ่งมันถือเป็นจำนวนเงินที่ค่อนข้างจะมหาศาลเลยทีเดียว “….ขอบคุณค่ะ” “หากสบายใจก็นอนได้แล้ว ข้าง่วง….” เคเดนหลับตาลงอีกครั้ง..โดยที่มือของเขายังคงโอบกอดคามิเลียเอาไว้…. ………. “ข้าฝันไปใช่ไหม? …เหตุใดถึงเห็นท่านดยุคไคโรเดินออกมาจากห้องของเจ้า!!!” คามิเลียมองเคเดนที่เดินออกไปจากคฤหาสน์ของเธอ….ก่อนที่เธอจะยกถ้วยยาสมุนไพรขึ้นมาดื่ม… เธอป่วยเพียงวันเดียวเท่านั้น ส่วนอีกวันที่เหลือเธอเริ่มคิดหาทางสร้างธุรกิจใหม่…ที่เธอยังไม่ออกไปทำงานก็เพราะว่าเธอรอเขา เธอมั่นใจมากๆ ว่าเคเดนจะต้องมาหาเธอ… มัน…เหลือเชื่อเล็กน้อยที่เขาเอ่ยปากขายหุ้นที่กาสิโนของเขาให้เธอ…ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องขอบคุณเขา…ที่ยื่นมือช่วยเหลือ… ส่วนยาที่เธอกำลังดื่มนี่คือยาบำรุง..เธอเตรียมตัวพร้อมแล้วสำหรับการที่จะตั้งครรภ์คาร่า “ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ!!!…กระดาษมากมายพวกนี้คืออะไรกัน!” “ข้าได้ออกแบบร้านใหม่…บางส่วน ตรงร้านตัดชุดที่เกิดไฟไหม้นั้น สร้างเป็นร้านขายอาหารขึ้นมาซะ…ส่วนร้านตัดชุดข้าจะจัดการเปิดใหม่…แบบที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม…” “เจ้าจะเปิดตรงไหนกัน? …จะซื้อที่ใหม่งั้นหรือ” “ที่โรงรับพนันไง…ทำเลเช่นนั้นถือว่าเหมาะแก่การทำการค้า ต่อเติมนิดหน่อย น่าจะเพียงพอ…” แอสรันทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา “แล้วเรื่องงานเลี้ยงที่คฤหาสน์ไคโรวันพรุ่งนี้ล่ะ เจ้าเตรียมตัวพร้อมรึยัง?” คามิเลียยกยิ้ม ก่อนที่เธอจะยกถ้วยยาขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด… “….มันจะต้องไม่มีอะไรผิดพลาดแน่นอน!” เราจะได้พบกันแล้วนะ…คาร่าลูกรัก…. ในคราวนี้แม่จะเลี้ยงเจ้าอย่างดีที่สุด…เจ้าจะต้องเติบโตท่ามกลางความรักของแม่และผู้คนมากมายในคฤหาสน์แบรนเดอร์ ในคราวนี้เจ้าไม่ใช่ ‘ไคโร คาร่า’ แล้วนะ แต่เป็น ‘แบรนเดอร์ คาร่า’ ต่างหาก!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more