15.เด็กน้อยที่เติบโตขึ้นมาท่ามกลางความบิดเบี้ยว

1784 Words

คฤหาสน์แมริโน่…. แกรนด์ดัชเชสยกถ้วยชาขึ้นดื่ม….ในท่วงท่าที่สวยงามและสูงส่ง “รู้อะไรไหมลูก้าลูกรัก…หากจะเปรียบไคโรเป็นความมืด…แมริโน่ก็คือแสงสว่าง…แต่ในอาณาจักรที่แสนจะกว้างใหญ่นี้ ไม่มีตระกูลใดที่จะทรงอำนาจได้เท่าไคโรอีกแล้ว….มันน่าเจ็บใจที่ตระกลูแมริโน่ของเราไม่ได้ด้อยไปกว่าไคโรตรงไหนเลย…แต่เรากลับไม่สามารถที่จะเอาชนะได้เลย….” ลูก้าถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย…ท่านแม่ของเขาคือสตรีที่งดงาม…ถึงแม้ว่าจะมีอายุที่มากแล้ว แต่กาลเวลาไม่อาจพรากความงดงามบนใบหน้าของท่านแม่ได้เลย เรื่องราวที่ท่านแม่ไม่ชอบไคโรนั้นเขาฟังมาตั้งแต่เด็กจนคร้านจะใส่ใจ.. ตัวของไคโรเองก็ไม่ได้มองแมริโน่เป็นศัตรูด้วย…เราต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันในเรื่องของธุรกิจต่างๆ เขามองว่ามันคือความได้เปรียบด้วยซ้ำที่ตระกูลมหาอำนาจทั้งสองตระกูลจับมือกัน “ลูก้าแม่รู้ดีว่าเจ้าคงจะไม่มีวันเข้าใจแม่…แม่เพียงอยากจะบอกว่าแม่อยากได้คามิเลีย..มาเป็นลูกสะใภ้…นางคือสตรีในคำทำนายของตระกูลแบรนเดอร์ อีกทั้งชื่อเสียด้านการทำธุรกิจของนางยังเป็นที่เลื่องลือ…แม่ขอเจ้าเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นลูก้า…แย่งนางมาจากเคเดนที!!..ให้นางมาอยู่ในตระกูลแมริโน่….” เคเดนหมุนถ้วยชาในมืออย่างใช้ความคิด “….ลูกไม่ขอรับปากนะครับ” “ลูก้า…เจ้าก็รู้ว่าแม่มีเจ้าเป็นลูกชายคนเดียว!!…ลูแปงได้แต่งงานกับลูกสาวของเคาน์ปีดีย์…เขาเป็นเพียงบุตรชายของแกรนด์ดัชเชสคนเก่า!!..พ่อของเจ้าเองก็ยังไม่ยอมเอ่ยปากสักทีว่าจะยกตำแหน่งผู้สืบทอดให้ใคร…ได้โปรดเถอะนะลูก้า…ทำยังไงก็ได้ให้คามิเลียแต่งงานกับเจ้า…นางจะเป็นกำลังสำคัญในการขึ้นเป็นผู้นำตระกูลของเจ้า!!…เจ้าก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของลูแปงและแม่ว่ามันย่ำแย่แค่ไหน วันที่เขาขึ้นเป็นผู้นำตระกูลเขาคงจะเฉดหัวเราสองแม่ลูกออกจากคฤหาสน์แห่งนี้ ใจคอเจ้าจะให้แม่ตายไปโดยที่ไร้ที่อยู่งั้นหรือลูก้า!!!” เขาไม่ได้เอ่ยคำใดกับมารดา…ลูก้าเงียบ…เขาเลือกที่จะเงียบ…ให้ความเงียบของเขามันกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างลงไป “ลูแปง…มานี่สิลูก…ตั้งแต่วันนี้มาเชอรีนจะมาเป็นท่านแม่ของเจ้า…ส่วนนี่ลูก้าน้องชายของเจ้านะ..” เขา…ยังจำได้ดีถึงสายตาแห่งความรังเกียจที่พี่ชายคนละแม่นั้นมองมาทางเขา “ท่านพ่อกล้าพาสตรีผู้นี้มาทั้งๆ ที่งานศพของท่านแม่ยังไม่เสร็จสิ้นเนี่ยนะครับ!!..ท่านพ่อทำเช่นนี้ได้อย่างไร!!!” พี่ชายวันสิบขวบด่าทอท่านพ่อและแม่ของเขาอย่างหนัก…ลูก้าทำได้เพียงมองลูแปงที่ตัวสั่นด้วยความโกรธในอ้อมกอดของมารดา.. มันราวกับว่านี่คือจุดแตกหักของตระกูลที่ได้ชื่อว่าเป็นตระกูลที่ใจบุญ…ดุจเทพเจ้ามาโปรด ในหนึ่งปีแมริโน่จะบริจาคเงินจำนวนมากให้โบสถ์…จัดตั้งโรงเรียนให้คนยากไร้ แจกจ่ายอาหาร ทำที่พักพิงให้คนไร้บ้าน พอกล่าวถึงชื่อของตระกูลแมริโน่ คนส่วนมากจะยกยิ้มอย่างชื่นชมราวกับว่าคนในตระกูลนี้คือพระเจ้า พวกเขาเทิดทูนและบูชา….เทพเจ้าที่มีชีวิต… ลูก้าเติบโตมาท่ามกลางความคับแค้นใจของมารดา…เพราะท่านพ่อยังไม่ยอมส่งมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้ใคร แกรนด์ดยุคแมริโน่…ผู้เป็นดุจดั่งเทพเจ้าเดินดิน…ท่านพ่อของเขา ท่านพ่อนั้นหลงใหลในรูปลักษณ์ภายนอกเป็นอย่างมาก…ท่านรังเกียจความแก่ชรา…นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ท่านแม่ไม่เคยยอมให้ใบหน้าของท่านเหี่ยวย่นเลย… โรงเรียนของคนยากไร้…ในสายตาของลูก้ามันคือนรกต่างหาก…ที่โรงเรียนแห่งนี้เด็กนักเรียนส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงท่านแกรนด์ดยุคจะเมตตาเด็กสาว…ที่งดงามเสมอ… มีเด็กผู้หญิงจากโรงเรียนถูกส่งมาที่คฤหาสน์แมริโน่ทุกคืน…เสียงกรีดร้องที่แสนเจ็บปวดนี้มันกรีดแทงหัวใจของเขาจนลูก้านั้นเริ่มแทบจะเป็นบ้า ท่านพ่อ…คือคนสารเลวผู้หนึ่งที่หลงใหลไปกับการล่วงละเมิดทางเพศเด็กนักเรียน…อย่างโหดร้ายและทารุณ ในคราแรกลูก้าได้ไปบอกกล่าวแก่ท่านแม่…เขาหวังอย่างยิ่งว่าท่านแม่จะช่วยเหลือเด็กหญิงพวกนี้ แต่สิ่งที่ท่านแม่ตอบกลับมาคือ…เขาต้องทำราวกับว่าไม่เห็นเรื่องราวพวกนี้… ห้ามทำให้ท่านพ่อไม่พอใจ…. หากว่าท่านพ่อคือคนสารเลวแล้วเขาควรจะเรียกท่านแม่ของเขาว่าเป็นอะไรดี…. หลังจากนั้นท่านแม่ก็บังคับให้เขายิ้ม…ลูก้าและรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน เขายิ้มทั้งที่ในหัวใจมีความสับสนหลายอย่าง ยิ้มทั้งที่เขาขยะแขยงท่านพ่อจวนเจียนอยากจะวิ่งหนีไป ยิ้มทั้งที่เขา…ไม่ได้มีความสุข การหาภรรยาจึงเป็นสิ่งที่ลูก้าไม่คิดจะทำ…เขาไม่อยากให้ใคร…เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์ที่แสนโสมมนี่เลย…. โดยเฉพาะสตรีที่เขาหลงใหลในความเข้มแข็งของเธอ…คามิเลีย ……. “ทีนี้จะเอายังไง..แผนที่วางมาอย่างดีมาแตกเพราะท่านดยุคดันแพ้ท้องแทนเจ้าเนี่ยนะ!” คามิเลียนอนนิ่งๆ อยู่บนโซฟา… “มันจะเปลี่ยนไปรึเปล่าแอสรัน…หากว่าข้านั้นแต่งงานกับเขาข้าจะมีความสุขรึเปล่า?” แอสรันถอนหายใจก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ คามิเลียเขายกมือลูบผมของเธอเบาๆ “เรื่องมันจะเปลี่ยนไปไหม? ..มันเปลี่ยนไปอยู่แล้ว ตอนนี้ชีวิตของเจ้าก็ไม่เหมือนเดิมไม่ใช่เรอะ!!..ส่วนเรื่องที่ถามว่าเจ้าจะมีความสุขไหม…ถามใจเจ้าเองเถิด…หากเจ้าชอบเขาก็ไม่ต้องลังเล…แต่งงานกับเขาไปเลย….” เคเดนที่แอบฟังอยู่หน้าประตูรู้สึกทราบซึ้งใจเล็กน้อยที่แอสรันกล่าวกับคามิเลียได้ดีเยี่ยมตรงใจ…และถูกใจเขามากๆ ที่ผ่านมาเขามองพลาดไปจริงๆ…เขามองว่าแอสรันชอบคามิเลียไปได้ยังไง!! เคเดนล้วงเช็คในกระเป๋าเสื้อออกมาเซ็นก่อนจะส่งให้ชาล็อต “หากท่านนักเวทย์ออกมานำเงินนี่ให้เขาด้วย….” ชาล็อตถอนหายใจเบาๆ…ช่วงนี้ท่านดยุคขยันแจกเงินจริงๆ เคเดนยกมือขึ้นเคาะประตู… “ข้าเอง!!..ข้าเพียงจะชวนเจ้าไปกินข้าว….” แอสรันส่งยิ้มให้คามิเลีย… “ทำตามที่ใจของเจ้าคิดได้เลย…หากเขาทิ้งเจ้า..ข้าจะเหมาไวน์เอาไว้เลี้ยงเจ้าเอง…” คามิเลียส่งยิ้มจางๆ ให้แอสรัน “ขอบคุณ…สำหรับทุกอย่าง…เจ้าคือเพื่อนที่ดีของข้าจริงๆ” แอสรันยักคิ้วให้คามิเลีย ก่อนจะเดินมาเปิดประตูเขาส่งยิ้มให้เคเดน….มันแปลกนิดหน่อยที่เคเดนดันส่งยิ้มให้เขาเช่นกัน…ตามมาด้วยเซอร์ชาล็อตยัดเช็คจำนวนสามแสนเหรียญให้เขา “ท่านทำได้ดีมากครับท่านนักเวทย์นี่คือของที่ท่านดยุคตอบแทนความดีของท่าน….” แอสรันก้มมองกระดาษในมือก่อนจะหัวเราะร่า.. ใช่แล้ว…นางสมหวังในความรักรวมทั้งเขายังได้เงินจำนวนมากขนาดนี้… เขาควรจะมีความสุขกับนางสิ….เหตุใดถึงได้มีความรู้สึกหน่วงๆ เกิดขึ้นมากันนะ …… “พรุ่งนี้ย้ายไปอยู่ที่บ้านข้าเถอะ…เจ้าขึ้นลงบันไดหลายชั้นเช่นนี้ข้าเป็นห่วง….” คามิเลียหัวเราะเบาๆ ตอนนี้เคเดนกำลังอุ้มเธอลงจากบันไดจากชั้นสามของร้านขายเครื่องประดับ… “ข้ายังต้องทำงานนะคะ…ยิ่งลูกของข้าเกิดมาข้ายิ่งต้องใช้เงินจำนวนมาก….” “จิ๊!! เจ้าคิดว่าไคโรขาดแคลนเงินมากนักรึไง..ต่อให้เจ้ามีลูกอีกสิบคนข้าก็เลี้ยงได้น่า….เจ้าอยู่เฉยๆ เป็นดัชเชสแห่งไคโร..รอใช้เงินที่ข้าหามาให้ก็พอ!!.” คามิเลียหน้ามุ่ย “ใครจะมีลูกให้ท่านกันคะ.!!” เคเดนหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดิน เขาก้มหน้าลงไปหอมแก้มคามิเลียแรงๆ อย่างมันเขี้ยว “ไม่อยากมีแต่ก็มีแล้วนี่ไง…แถมในครั้งนี้..เจ้าเป็นคนขืนใจข้าอีกตั้งหาก!!” คามิเลียยกมือทุบอกของเคเดนแรงๆ “หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ!!” “อ่า…พูดความจริงก็ผิดแฮะ!” เคเดนอุ้มคามิเลียมาจนถึงกาสิโนของเขา…ใช่แล้วเขาอุ้มเธอมาท่ามกลางสายตาหลายร้อยคู่ในตลาด…เธอทำได้เพียงก้มหน้าซุกที่อกของเขาเพื่อลดความอับอาย… เคเดนพาเธอเดินมาจนถึงห้องทำงานของเขา เขาวางคามิเลียลงบนโซฟาอย่างแผ่วเบา.. มีอาหารมากมายหลายสิบอย่างวางอยู่บนโต๊ะราวกับว่าเขานั้นได้เตรียมพร้อมไว้ให้เธอแล้ว “กินเยอะๆ เลยนะ เจ้าไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วรู้ไหม..ส่วนถ้วยนี้คือยาบำรุงต่อจากนี้ต้องกินทุกมื้อ…” เขาตักอาหารมากมายใส่จานของเธอ…คามิเลียส่งยิ้มให้เคเดน “ท่านดยุคคะ…ข้าหวังอย่างยิ่งว่าในมื้อต่อไปท่านจะไม่เตรียมอาหารมากมายเช่นนี้อีก..ข้าทานไม่หมดหรอกค่ะ….” “อืม..นี่อีกเรื่องเลย..เจ้าเรียกชื่อข้าได้แล้ว..ไหนเรียกซิ…เคเดน..” คามิเลียมองเขาด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ “…เคเดน” มัน..ออกจะน่าแปลกใจเล็กน้อย เธอคิดไม่ถึงว่าเคเดนจะมีท่าทีตื่นเต้นขนาดนี้เมื่อเขารู้ว่าเขาจะเป็นพ่อคน… เคเดนส่งยิ้มอย่างพึงพอใจให้เธอ เขาลุกขึ้นเพื่อจะตักเนื้อตุ๋นให้เธอ.. “อะ..อึก!!…อ้วก!!!!” เคเดนรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำก่อนจะอ้วกออกมาอย่างหนัก คามิเลียเห็นท่าไม่ดีเธอจึงรีบลุกขึ้นไปลูบหลังให้เขา “ให้ตามหมอไหมคะ? ..ท่านยังไม่ได้ทานอะไรเลย….” “ไม่เป็นไร..เจ้าไปกินเถอะ..อึก..อ้วกกก!!!” เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ จึงได้แต่เพียงลูบที่หน้าท้องเบาๆ คาร่า..หากว่าลูกได้ยินแม่ ก็หยุดแกล้งท่านพ่อได้แล้วนะ!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more