19.ผู้อยู่เบื้องหลัง
1852 Words
คามิเลียนั่งลงที่ห้องโถงพิจารณาคดี ข้างกายของเธอคือแอสรันและลูก้า…
เธอเงยหน้ามองแอสรันด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตา
นี่มันเป็นวันบ้าอะไรของเธอกับเขากันแน่…เหตุใดเราถึงมาเจอเรื่องที่…ทำให้เจ็บปวดใจเช่นนี้
“ท่านนักเวทย์จะเอาอย่างไรก็กล่าวออกมาเลยครับ…ข้าและบุตรสาวจะได้รู้!”
ดยุคราวิลมีสีหน้าไม่พอใจนัก เขามองมาที่แอสรันและเรรินอย่างคาดโทษ
….มัน…ยังมีทางเลือกอะไรให้เขาอีกรึไง!
หน้าท่านดยุคราวิลที่มองเขามานั้น ราวกับว่าท่านกำลังบอกว่า ยอมแต่งงานกับลูกสาวข้าซะ!!..ไม่งั้นเจ้าตาย!!
ที่เขาไม่เข้าใจอีกอย่างก็คือ…เหตุใดถึงต้องพาเขาถ่อมาถึงวังหลวงเช่นนี้ด้วย…อีกทั้งนี่คือห้องไต่สวนและพิจารณาคดี….
ให้ตายเถอะ!!! มันไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกแล้ว
“….ข้ายอมรับทุกความผิดที่ข้านั้นได้กระทำลงไป…ข้าจะขอรับผิดชอบการกระทำของข้าด้วยการแต่งงานกับนางเองครับ…”
ดยุคและดัชเชสราวิลยกยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เช่นนั้นก็จบ…ไม่มีอะไรที่ต้องพึ่งพาท่านทั้งหลายแล้ว…ขอบใจท่านผู้พิพากษาเคลมากครับ…ฮะ..ฮ่า..งานแต่ลูกสาวของข้าคงต้องขอเชิญท่านด้วย…”
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงเขา คามิเลีย ลูก้า และเรรินเท่านั้น
“ขอโทษด้วยที่ในตอนนี้ข้ายังเหมาไวน์เลี้ยงเจ้าไม่ได้…ว่าแต่เจ้าจะร้องไห้ไหม…หากเจ้าไม่ร้อง..ข้าจะร้องแล้วนะ….”
“ท่านนักเวทย์ใจเย็นก่อนนะครับ…คามิเลียด้วย…ท่านทั้งสองอย่างพึ่งร้องไห้เลย….”
“…บอกข้าที…ว่านี่มันแผนการอะไรของเจ้าห๊ะ!!!..เรริน!!!”
เรรินเม้มปากแน่น…เธอมองแอสรันด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด…
“ข้าก็แค่…ชอบท่าน….”
“ฮะ…ฮ่าา…เจ้าช่างฉลาดล้ำลึก…ในตอนที่เดินมาที่นี่ข้าเฝ้าภาวนาว่าเจ้าจะกล่าวปฏิเสธออกมาว่านี่มันจะไม่ใช่แผนของเจ้า…แต่เจ้ากลับยอมรับมันออกมา…ดี!..ดียิ่ง!…หากจะโทษก็คงจะต้องโทษที่ความโง่เขลาของข้าที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ!!!!”
“ท่านแอสรัน…ข้าชอบท่านจริงๆ ราวิลของเรารวยมากนะคะ…ท่านต้องการเงินมากแค่ไหนข้าจะหามาให้ท่านเอง….”
“เรริน…ความสัมพันธ์ที่มันเริ่มต้นด้วยการหลอกลวงนั้น…มันไม่มีทางที่ฝ่ายที่ถูกหลอกจะรู้สึกดีหรอกนะ…แต่งงานกันแล้วเจ้าก็จงอยู่ที่คฤหาสน์ของเจ้าไป…อย่าได้หวังว่าชีวิตนี้ข้าจะแตะต้องเจ้าอีก!…ข้าจะเขียนใบหย่าเอาไว้ทนไม่ได้เมื่อไหร่ก็เขียนชื่อเจ้าลงไปละกัน!!!”
“ท่านแอสรัน….”
แอสรันจับมือของคามิเลียให้เธอเดินตามมา…
ลูก้าลุกขึ้นก่อนที่เขาจะเดินไปหาเรริน…
“ไหนท่านบอกว่ามันจะไปด้วยดีล่ะคะ…เหตุใดท่านนักเวทย์ถึงได้แสดงอาการเกลียดข้าเช่นนั้น….”
เขายกยิ้มอย่างอ่อนโยน
“สุดท้ายเจ้าก็ได้แต่งงานกับเขาไม่ใช่หรือ…ได้แต่งงานกับคนที่ชอบ..นั่นก็มีความสุขแล้วไม่ใช่รึไง…ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันข้าไม่เชื่อหรอกนะว่าเขาจะไม่ใจอ่อนกับเจ้า…”
ลูก้ายกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เรรินอย่างอ่อนโยน
“ถึงยังไงในวันนี้ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า…..”
……
“ไปนอนบ้านข้าก่อนไหม?”
คามิเลียส่ายหน้า
“เจ้าจะแต่งงานแล้ว…หากว่าข้าไปอยู่บ้านเจ้าก็รังแต่จะสร้างข่าวลือไม่ดีออกมา…ข้ามีบ้านนะแอสรัน ข้ากลับไปนอนที่บ้านข้าก็ได้….ว่าแต่เจ้าเถอะ…ใจร้ายกับนางไปรึเปล่า..”
“…คามิเลียเจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคนรักอิสระขนาดไหน…แล้วอยู่ๆ จะให้ข้ามีพันธะ…นางชอบข้าแล้วทำไมถึงไม่เริ่มคุยกันก่อนเล่า!!..มาวางแผนการเช่นนี้มันทำให้ข้าดูโง่..เจ้าเข้าใจไหม…ราวกับว่านางกำลังดูถูกข้า…”
คามิเลียเอนหลังพิงกับที่นั่งบนรถม้า
“….นั่นสินะ…ราวกับว่าข้าโง่จริงๆ…ที่ไว้ใจเขาเช่นนั้น….”
“น่าแปลกที่ดูเจ้าไม่ค่อยเสียใจเท่าไหร่….”
“อ่า..มันไม่ได้เจ็บเท่าที่คิด…อาจเพราะว่าข้ามีคาร่าอยู่ในท้องก็ได้…ลูกในท้องของข้าต่างหากที่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของข้า…ไม่ใช่เขา…”
“เรื่องในวันนี้มันดู…แปลกไปบ้าง…ถึงข้าจะโง่..แต่ข้าก็คิดว่าเรื่องราวของเราสองคนมันเชื่อมโยงกันแปลกๆ”
คามิเลียลืมตาขึ้นมา….
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่แอสรันกล่าวมานั้นมันมีเหตุผล…เธอจะไม่มีทางเห็นเคเดนอยู่กับสตรีอื่นเลยหากว่าเธอนั้นไม่ได้มาที่วัง…
อันที่จริงเรื่องของแอสรันนั้นคุยที่โบสถ์ให้จบเลยก็ได้แต่ดัชเชสราวิลยืนยันว่าจะต้องมาที่ห้องพิจารณาคดีที่วังหลวงให้ได้
ใครกันนะที่เป็นคนถักทอและหลอมรวมเรื่องราวต่างๆ นี้เข้าด้วยกัน….
ท่าทางพรุ่งนี้เธอจะต้องลงมือทำอะไรสักอย่างแล้ว…
“เจ้าเองก็อย่าพึ่งโกรธท่านดยุคมากล่ะ…เผื่อมันคือการเข้าใจผิดกัน..งอนแบบพอดีๆ ก็พอ..ข้าอยากให้หลานของข้าเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นนะ….จะทำอะไรก็นึกถึงลูกให้มากหน่อย..”
“รู้แล้วน่า!…เจ้าห่วงตัวเองเถอะ…ต้องเตรียมตัวเป็นเจ้าบ่าวไม่ใช่เรอะ!”
“อืม…หยุดพูดเรื่องนี้เถอะ…อย่าได้พูดมันออกมาให้สะเทือนใจข้าอีกเลย…หากข้ารู้ว่าใครเป็นคนวางแผนข้าจะร่ายเวทย์พามันไปขังไว้ในขวดแก้วแล้วปิดฝาเอาไว้ให้มันทรมานชั่วกัปชั่วกัลป์…”
……
เคเดนนอนพลิกไปพลิกมาหลายรอบแล้ว…เขาพึ่งรู้ว่าห้องของตัวเองมันกว้างขนาดนี้เมื่อไม่มีคามิเลียอยู่ด้วย
เขาอึดอัด…ทั้งอึดอัดทั้งโมโหตัวเองที่ไม่ได้กล่าวคำอธิบายใดๆ ออกมาเลย…
“ข้าขอเวลาอยู่กับตัวเองสักพัก!!”
คำกล่าวและใบหน้าผิดหวังของเธอยังคงติดอยู่ในหู
เธออยากอยู่กับตัวเองแต่เขาไม่อยากอยู่คนเดียวนี่โว้ย!!!
เคเดนลุกขึ้นจากเตียง…เขาคว้าเสื้อคลุมขึ้นมาสวมก่อนจะรีบร้อนไปถึงคฤหาสน์แบรนเดอร์ทันที
คามิเลียมองรถม้าของตระกูลไคโรที่เคลื่อนเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์…พร้อมกับเคเดนที่สิ่งวิ่งมาอย่างรวดเร็ว เขาเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอที่ยืนอยู่ริมระเบียง ก่อนจะวิ่งขึ้นมาหาเธออย่างรวดเร็ว
“…ท่านไม่เข้าใจคำกล่าวของข้าหรือว่ายังไง?”
“ไม่เข้าใจ…เจ้าอยากอยู่คนเดียว…เช่นนั้นก็อยู่คนเดียวไป…ข้าจะอยู่เงียบๆ ในห้องนี้เอง….”
นี่เขานั่งรถม้ามาในเวลาดึกดื่นนี้เพื่อมากวนประสาทเธองั้นเรอะ!!!
“เคเดนฟังนะ..ท่านเป็นคนฉลาด…และเก่งกาจมากตลอดเหตุใดถึงไม่เห็นความผิดปกติของเรื่องที่มันเกิดขึ้นมานี้…?”
เคเดนยกมือคามิเลียขึ้นไปแนบที่หน้าของเขา
“ข้า…ดูจะโง่งมไปหมดหากว่าเป็นเรื่องของเจ้า…”
คามิเลียถอนหายใจ
“หยุดเล่นสักที!!…หากว่าคิดไม่ออกก็กลับไคโรไปซะ!!!…”
เคเดนออกแรงดึงคามิเลียเบาๆ ให้เธอนั่งลงบนตักของเขา
“…..แมริโน่กำลังจะล่มสลาย..ข้าสงสารเกินกว่าจะโกรธที่เขาทำเรื่องไร้สาระพวกนี้….”
“พึ่งรู้ว่าท่านเป็นคนมีเมตตา…เรื่องนี้มันร้ายแรงขนาดแอสรันต้องแต่งงานเลยนะ….”
“คามิเลียข้าจะบอกอะไรให้นะ…แอสรันไม่ใช่คนที่จะมีอะไรกับสตรีไปทั่วหรอก…การที่เขาเลือกจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเลดี้ราวิลนั้น ส่วนหนึ่งในใจของเขามันจะต้องมีความหวั่นไหวเกิดขึ้น…อีกอย่างเลดี้ผู้นั้นก็รักเขาด้วย…ข้ากลับมองในมุมที่แตกต่าง การแต่งงานครั้งนี้แอสรันจะได้ประโยชน์มากกว่าด้วย….”
“เหอะ!…หมายความว่าท่านกับเลดี้ในสวนเมื่อคืนก็มีใจหวั่นไหวต่อกันงั้นสิ? “
….นี่มันวนมาถึงเรื่องเขาได้ยังไงกัน
“เคเดนถึงแม้มันจะเป็นแผนของลูก้าแต่มันจะเกิดขึ้นไม่ได้เลยหากว่าท่านไม่หวั่นไหวไปกับสตรีผู้นั้น….”
“ไม่เอาน่าคามิเลีย…เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าเป็นแผนการของเขาเจ้ายังจะมาโกรธข้าอีก…”
คามิเลียถอนหายใจ
“ทุกอย่างจะไม่เกิดขึ้นเลย..หากว่าท่านกล่าวปฏิเสธนางอย่างชัดเจน…เคเดน..ท่านทำให้ความเชื่อใจที่ข้ามอบให้ท่านมันพังทลายลง….”
“คามิเลียได้โปรดเถอะ..จะโกรธข้าก็ได้แต่อย่าทำเช่นนั้นเลย..ข้าผิดไปแล้ว?”
“ท่านกลับไปเถอะค่ะ…ข้าจะนอน…”
“ก็นอนสิ…ข้าจะอยู่กับเจ้าเอง..”
เคเดนอุ้มคามิเลียขึ้นเตียง ก่อนที่เขาจะวางนางให้นางนอนลง เขาหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้
“นอนก่อนเถอะ ดึกมากแล้ว…พรุ่งนี้เราค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกที….”
……….
“เหตุใดถึงมองข้าเช่นนั้นล่ะครับ? …”
ลูก้าส่งยิ้มให้คามิเลียและแอสรัน
“จะสารภาพเอง หรือจะให้ข้าง้างปากของเจ้าให้พูดออกมา!!!..”
แอสรันในวันนี้ดู…น่ากลัวกว่าแอสรันในทุกวันที่เธอเคยเห็นมาเลย…
คามิเลียยกมือขึ้นมาลูบหลังแอสรันเบาๆ
“ใจเย็นก่อนแอสรัน…เราคุยกันแล้วนี่ว่าจะคุยกับเขาดีๆ…”
ลูก้าส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้คามิเลียและแอสรัน
“….มันออกจะน่าอับอายเล็กน้อยที่ถูกจับได้ไวขนาดนี้…ขอโทษท่านนักเวทย์ด้วยนะครับ…สิ่งที่ข้ากระทำไปอาจจะสร้างความลำบากให้แก่ท่าน แต่เรรินหลงรักท่านมาเนิ่นนาน…นางรักท่านมากจริงๆ”
“นางรักข้าก็ควรจะเริ่มจากการคุยกันไปก่อนไม่ใช่รึไง…ทำเช่นนี้มันมีส่วนที่ไม่ถูกอยู่บ้าง!…”
“ครับ..การกระทำของข้านั้นมันผิด…แต่ข้ามีเจตนาที่ดีนะครับ….”
“ลูก้า ไม่ว่าเจตนาของท่านจะเป็นเช่นไร แต่การหลอกลวงผู้อื่นเช่นนี้มันผิดนะคะ อีกอย่างแอสรันเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในกระดานของท่าน…เป้าหมายของท่านจริงๆ คือข้าไม่ใช่หรือ?”
ลูก้าส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้คามิเลีย….เธอยกมือขึ้นมาจับมือของเขา
“….ท่านจะบอกเรื่องราวทั้งหมดกับข้าด้วยตัวของท่านเอง….หรือจะให้ข้าเป็นคนลงมือสืบค้นเรื่องที่ท่านคิดจะทำต่อจากนี้คะ? ..”
- Writer
