BÖLÜM 22: KIRIK CAMLAR VE YANKILANAN YALANLAR
Arabanın içi, içimde kopan fırtınanın yankılandığı metal bir tabut gibiydi. Her kırmızı ışıkta, her dönüşte, ayağımı frenden gaza kaydırmanın, direksiyonu kırarak evin, Kerem'in, Ali Kerem'in olduğu yöne doğru çevirmenin hayalini kuruyordum. Ama bir manyetik çekim beni ileri, karanlığın göbeğine doğru çekiyordu. Alp'in mesajları telefonumda yanıp sönüyordu, her bildirimle içimi zehirli bir heyecan kaplıyordu.
"Gecikme. Sabrımın sınırlarını zorluyorsun."
"Yaklaşıyor musun?"
Her mesaj, onun kontrol manyetiğinin bir teyidiydi. Kerem'den gelen bir mesajsa, "Güvende misin canım? Bir şeye ihtiyacın var mı?" içimi öyle bir vicdan azabıyla dolduruyordu ki, gözlerim buğulanıyor, arabanın camını açıp kusacakmışım gibi hissediyordum. Ona, "Her şey yol
