BÖLÜM 23: KIRIK AYNALARIN ARDINDAKİ YÜZ
Sabahın ilk ışıkları, Ali Kerem’in odasının perdelerinden süzülüp onun yumuşacık yanağına düşerken, ben hala uyanıklığın ve kabusun keskin sınırında duruyordum. Kerem’in sessiz sorusu ve benim ona verdiğim, "Sadece onu özlemişim," yalanı odanın içinde, toz zerrecikleri gibi asılı kalmıştı. O sarılmamız, normalde hissettiğim güven ve sıcaklıkla değil, bir cankurtaran simidine tutunur gibi umutsuz bir sıkılıktaydı.
O gün, normal bir Pazar gibi görünmeye çalıştık. Kahvaltı yaptık, Ali Kerem’le parka gittik, Kerem gazetesini okurken ben onları izledim. Ama her şeyin üzerinde, kalın, görünmez bir cam tabakası vardı. Kerem’in kahkahası, bana sanki çok uzaklardan geliyordu. Ali Kerem’in "Anne, bak!" diyen sesi bile, su altındaymışım gibi boğuk ve derinden
