BÖLÜM 15: TAŞLAR YERİNDEN OYNAYOR
Aynadan yansıyan görüntüm artık daha keskin, daha soğuktu. Gözlerimin içinde, Alp'le olan son karşılaşmamızın bıraktığı dingin ve tehlikeli bir güven vardı. Onu şaşırttığım o an, zihnimde sürekli yankılanıyor, bana güç veriyordu. Ancak bu bir zafer değil, sadece ilk perdenin sonuydu. Oyunun ikinci perdesi için sahne çok daha genişti ve evim de bu sahnedeki en kırılgan dekordu.
Kerem, sessizliğin en derin halini yaşıyordu. Onu seyrederken, içimde Alp'e duyduğum öfkeden çok daha keskin bir suçluluk hissi kıvranıyordu. Bana her baktığında, gözlerinde "Biz yeterli değil miyiz?" sorusunu okuyordum. Ali Kerem ise babasının bu buzul halinden etkilenmiş, daha içine kapanık, daha hassas olmuştu. Onları bu hale getiren bendim. Bu savaş, sadece benimle Alp arasında
