BÖLÜM 24: YANGININ ORTASINDA
Kerem mutfağa gidip suyunu içerken, ben hâlâ salondaydım; kolumdaki kırmızı lekelerle, aynada paramparça olmuş yansımamla baş başa. Onun sessizliği, bir bağırıştan daha yüksek sesle çınlıyordu kulaklarımda. Odayı terk edişindeki o ağır, çaresiz hüzün, yüzüme atılmış bir tokat gibi yakıcıydı. İçimde, ona koşup her şeyi anlatma isteğiyle, Alp'in beni çağırdığı uçurumun kenarına atlama dürtüsü arasında paramparça oldum.
Yatak odasına geri döndüğümde, Kerem çoktan uyumuş gibi yapıyordu. Sırtı bana dönüktü ve yatağın kenarında, neredeyse düşecek gibi duruyordu. Aramıza bir ölü toprağı çökmüştü. O gece, uyku yüzüme uğramadı. Her hışırdıda, her gölgede Alp'i gördüm. Onun kahkahasını, parmaklarımın arasından kayıp giden teninin sıcaklığını, en sevdiğim yerimi bilen o
