2|คำก็เมียสองคำก็เมีย
2122 Words
“พ่อบอกว่าเคยทำไม่ดีกับพี่ตะวัน ดาวไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่พ่อบอกดาวว่าพี่ตะวันคือคนที่พ่อไว้ใจมากที่สุด” ตะวันพาหญิงสาวออกมานั่งรับลมนอกระเบียงหลังฝนหยุดตก เขาต้องการเคลียร์ทุกเรื่องที่เธออยากรู้ สามีภรรยาย่อมไม่มีความลับต่อกัน
“เจ้าสัวดิลกมีแต่ความหวังดีให้ลูกสาว ท่านรักดาวมากนะ” เรื่องในอดีตถูกวางทิ้งไว้ ตะวันเข้าใจทุกอย่างที่เจ้าสัวดิลกทำลงไป ถ้าเขามีลูกสาวก็คงทำเช่นนั้น ใครกันอยากยกลูกสาวให้กับผู้ชายที่ไม่มีอนาคต บทเรียนที่เจ้าสัวดิลกมอบให้ เขาจะจำไว้ไม่มีวันลืม
“ทำไมพ่อต้องขายดาวให้พี่ตะวันด้วย”
“ดาว”
“พ่อเคยบอกไว้จะไม่มีวันขายดาวให้ใครเด็ดขาด”
“ดาวเสียใจไหมที่ต้องเป็นเมียพี่”
“พ่อบอกว่าพี่ตะวันจะดูแลดาวให้ดีที่สุด ดาวขอยังไม่ให้คำตอบได้ไหมคะ” ดาวประดับไม่เคยเสียใจที่ต้องจดทะเบียนกับผู้ชายที่พ่อเลือกให้ เธอมั่นใจว่าผู้เป็นพ่อเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอเสมอ แม้ต้องอยู่ในโอวาทพ่อมาตลอดเธอก็ไม่เคยรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่พ่อเลือกให้เลยแม้แต่น้อย
ตลอดเวลาบิดาไม่เคยบังคับ ให้อิสระมาโดยตลอด เรื่องคู่ครองครั้งนี้เธอเห็นสมควรว่าควรตอบแทนไม่อยากเห็นธุรกิจที่บิดาสร้างมากับมือไปอยู่ในมือของคู่แข่ง
“ได้สิ ช่วงนี้ปวดหัวบ่อยไหม” เจ้าสัวดิลกย้ำหนักหนาเรื่องอาการปวดหัวของบุตรสาวเพราะอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนทำให้ดาวประดับสูญเสียความทรงจำ เพราะเหตุนี้เธอถึงจำผู้ชายที่รักอย่างตะวันไม่ได้
“ถ้าใช้ความคิดหนักๆ ก็จะกำเริบ”
“อยู่กับพี่ไม่ต้องคิดมาก ทำใจให้สบายก็พอ” ตะวันไม่คิดรื้อฟื้นความหลังขึ้นมา สักวันความใกล้ชิดและความรักที่เขามีจะทำให้เธอกลับมารักเขาอีกครั้ง
“ดาวเป็นห่วงพ่อ”
“เป็นห่วงก็โทรหาสิ พี่ไม่ได้ห้ามสักหน่อย”
“ถ้าดาวอยากกลับไปหาพ่อ ไปได้ไหมคะ ดาวไปเองก็ได้” กลายเป็นเด็กติดพ่อไปแล้ว
“เพิ่งมาถึงก็คิดถึงพ่อเสียแล้ว รอให้เรื่องยุ่งๆ ซาลงก่อน สัญญาพี่จะพากลับ ตกลงไหม”
“ก็ได้ค่ะ พี่ตะวันสัญญาแล้วนะ”
“ไปอาบน้ำได้แล้ว ดึกแล้วจะหนาว”
คืนแรกที่ต้องนอนร่วมเตียงกับชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีถูกต้องตามกฎหมาย ไม่มีแม้งานแต่งและพิธีส่งตัว ดาวประดับพยายามข่มตาลง ค่ำคืนอันแสนยาวนานและหนาวเหน็บ ความรู้สึกเหมือนถูกส่งมาอยู่โรงเรียนประจำ คิดถึงบ้านและหวาดกลัว คนที่นี่จะต้อนรับและเอ็นดูเธอเหมือนคนที่บ้านหรือเปล่าไม่รู้
“นอนไม่หลับหรือไง” น้ำเสียงเจือความเป็นห่วงดังอยู่ข้างๆ เป็นเพราะเธอหรือเปล่าที่ทำให้เขาหลับไม่ลง
“คงแปลกที่ ขอโทษนะคะที่รบกวน ดาวขอลงไปนอนข้างล่างได้ไหม” เจ้าของเตียงพลิกตะแคงหันมา ดวงตาคมจ้องมองหญิงสาวผู้เป็นภรรยาด้วยความเอ็นดู ทั้งรักและหวงมาเกือบสิบปี วันนี้มีโอกาสได้ร่วมเตียงแนบชิดแต่ก็ต้องอดใจไว้ไม่บุ่มบ่ามรุกแรงจนเธอเสียขวัญ
“อึดอัดใช่ไหม”
“ดาวแค่ ไม่ชิน”
“งั้นก็ชินเสีย เราต้องนอนด้วยกันแบบนี้ไปอีกนานเลยนะ” แม้อยู่ในความมืดตะวันก็เดาสีหน้าของเธอออก
“ก็ได้ค่ะ”
“อะๆ พี่จะยอมวันนี้แค่วันเดียวนะ” ดาวประดับยิ้มออกรีบลุกแล้วเตรียมหอบเครื่องนอนของตัวลงไปข้างล่างเตียง
“จะไปไหนคะ” คนข้างๆ ก็ลุกตามมาติดๆ ดาวประดับนั่งมองตะวันเดินไปเปิดตู้หยิบหมอนและผ้าห่มออกมาเพิ่มตาปริบๆ
“ดาวนอนเถอะ บนเตียงสบายกว่าตั้งเยอะ” ความหมายของเธอไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย วันนี้ทั้งวันเขาเป็นคนขับรถ ลงไปนอนข้างล่างแบบนั้นสบายตัวตรงไหน
ยังไม่ทันได้อ้าปากตะวันก็ทิ้งตัวลงนอนไปแล้ว ลมหายใจสม่ำเสมอภายในไม่กี่นาทีทำให้ดาวประดับล้มตัวลงนอนตามอย่างเงียบๆ บนเตียงกว้างโดยไม่มีปากเสียงต่อ
เช้าที่แสนสดใสอากาศเย็นสดชื่น แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาในห้องทำให้หญิงสาวปรือตาและขยับตัวบิดขี้เกียจ ดาวประดับรีบลุกแล้วขยับไปมองคนที่นอนอยู่ข้างเตียงเมื่อคืน
“ไปไหนแต่เช้าเลย” หันมองนาฬิกาเพิ่งเจ็ดโมงเช้า อากาศดีแบบนี้น่านอนต่ออีกสักหน่อยแต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านเรา เขาจะหาว่านอนกินบ้านกินเมือง เธอไม่ใช่คนตื่นสาย ลุกลงไปตอนนี้เผื่อข้างล่างมีงานให้ทำ
หลังจากเก็บที่นอนและทำธุระส่วนตัวเสร็จดาวประดับก็เดินลงมาข้างล่างมองหาห้องครัวงานใหญ่ของเช้าวันนี้ทันที
เสียงเอะอะดังมาจากด้านหลัง น่าจะเป็นตรงนั้นเธอจึงก้าวเท้าเข้าไปมองดู
“อุ๊ย”
“ไม่นอนต่ออีกสักหน่อยหรือ” ตะวันเดินเข้ามาทางด้านหลังทำให้ร่างเล็กสะดุ้งโหยง
“ดาวลงมาหางานทำค่ะ ไม่อยากโดนว่า”
“ใครจะกล้าว่าเมียเจ้าของไร่ภูผาหมอกได้”
“ในครัวมีงานให้ดาวช่วยไหมคะ” สายตามุ่งไปยังครัวโดยไม่สนเลยว่าคนมาใหม่หอบเอาอะไรมาด้วยในมือ
“หันมาก่อนสิ”
“อะไรคะ”
“อะ ถือเป็นการต้อนรับเข้าบ้าน พี่ไม่รู้ว่าดาวจะชอบหรือเปล่า” รอยยิ้มเล็ก ๆ เริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าหญิงสาว เป็นรอยยิ้มแรกที่ทำให้ใจของตะวันเริ่มชื้นและมีชีวิตชีวาขึ้นมาในรอบหลายปี
“เอามาจากไหนคะ ที่นี่มีร้านดอกไม่ด้วยเหรอ”
“ร้านดอกไม้ไม่มีหรอก มีแต่สวนดอกไม้ใหญ่ๆ กว้างๆ อยากไปดูไหม” ดอกกุหลาบหลากสีถูกมัดรวมเป็นช่อถูกใจหญิงสาวเป็นอย่างมาก ดาวประดับชอบดอกไม้พวกนี้ เธอยื่นมือไปรับแล้วก้มหน้าใช้จมูกสูดดมความหอมและความสดชื่นเข้าปอด
“ดาวอยากเห็นค่ะ”
“จะเข้าครัวอยู่ไหม”
“ไปดูดอกไม้ก่อนค่ะ” ดาวประดับรักธรรมชาติ ชอบดอกไม้และอากาศบริสุทธิ์เมื่อก่อนไร่ภูผาหมอกเป็นไร่เล็ก ๆ มีพื้นที่เพียงนิดปลูกพืชและเลี้ยงสัตว์ ปัจจุบันพื้นที่ของไร่ขยายใหญ่ออกไปหลายร้อยไร่ มีธุรกิจหลายอย่างภายในไร่ หนึ่งในนั้นคือสวนกุหลาบหลายสายพันธ์เพิ่งทดลองทำได้เพียงแค่ห้าเดือนเท่านั้น
ดาวประดับกระโดดขึ้นรถจิ๊บด้วยท่าทางทะมัดทะแมง จนตะวันเผลอยิ้ม ยังคงเป็นดาวประดับของเขาไม่เปลี่ยน
“ตรงนู้นคืออะไรคะ”
“ไร่ชา” ท่าทีสนอกสนใจนั่นอยู่ในสายตาของคนข้างๆ ตลอด
“พาดาวไปดูด้วยได้ไหมคะ”
“ได้สิ ดูสวนดอกไม้เสร็จแล้วจะพาไป” สายๆ ตะวันตั้งใจพาดาวประดับไปแนะนำกับคนงานที่เรือนกลางไร่
ดาวประดับตื่นตากับสวนดอกไม้ด้านหน้า ตะวันจึงแนะนำให้รู้จักกับผู้ดูแล เผื่อเธอต้องการอยากรู้รายละเอียดที่ลึกกว่าการเก็บเกี่ยว เขาตอบได้ไม่มากนักถ้าเรื่องทั่วไปก็พอได้เชิงลึกคงต้องให้ผู้เชี่ยวชาญ
“นี่ลุงศักดิ์ เป็นผู้ดูแลที่นี่อยากรู้อะไรถามลุงศักดิ์ได้ทุกเรื่อง”
“สวัสดีค่ะ ดอกไม้ที่นี่สวยมาก ๆ เลย”
“นายมาแต่เช้าเลยนะครับ นี่ใครครับ แขกที่รีสอร์ทหรือครับ” ปกติจะมีแขกของรีสอร์ทเข้าชมสวนกุหลาบของที่ไร่ทุกวัน สมศักดิ์นึกแปลกใจทำไมวันนี้นายถึงพามาด้วยตัวเอง แขกวีไอพีก็ไม่เคยพามาหรือว่าจะเป็นอย่างคนงานลือกัน
“เมียฉันเอง นายหญิงของไร่ภูผาหมอก” เป็นอย่างที่คนงานในไร่เล่าลือกัน นายขับรถเข้าเมืองกรุงเพื่อไปรับเมียมาอยู่ที่นี่ สมศักดิ์ยิ้มดีใจและยกมือไหว้แทบไม่ทัน ดาวประดับยิ้มรับและรีบไหว้กลับไปอีกครั้ง
“ไม่ต้องไหว้หรอกค่ะ ดาวไม่อยากอายุสั้น”
“นายหญิงอยากรู้อะไรถามผมได้ทุกเรื่องเลยครับ” สมศักดิ์กระตือรือร้นอยากอธิบาย นอกจากนายก็คงจะเป็นนายหญิงนี่แหละที่อยากรู้ข้อมูลของสวนกุหลาบแห่งนี้
“อยากรู้ทุกเรื่องเลยค่ะ ดาวชอบดอกกุหลาบมาก ๆ เลย” สมศักดิ์หันมองนายใหญ่แล้วอมยิ้ม เจ้าของสวนตัวจริงคงไม่ใช่นายใหญ่อีกต่อไป
“ต้องกลับไปกินข้าวเช้าก่อน ฟังทุกเรื่องวันนี้คงไม่ได้ไปไหนกันพอดี”
“ผมอยู่ที่นี่ตลอด นายหญิงไม่ต้องรีบนะครับมีเวลาอยู่ที่นี่อีกทั้งชีวิต”
“เขาจะอยากอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้น่ะสิ” ตะวันพูดเย้า โดยที่หญิงสาวไม่ได้มีท่าทีสนใจเลยแม้แต่น้อย
“นายหญิงชอบกุหลาบมากเลยหรือครับ”
“ชอบค่ะ ดาวฝันว่าอยากมีสวนดอกกุหลาบเป็นของตัวเอง แต่ก็ได้แค่คิดเพราะที่บ้านทำธุรกิจ” เหมือนฝัน ดาวประดับเดินชมดอกไม้ในสวนโดยไม่สนใจคนพามาเลยสักนิด ลืมไปเลยว่าใส่กางเกงสั้นเดินเฉี่ยวหนามกุหลาบจนทำให้เรียวขาขาวมีรอยเลือดซิบ
“ทำไมไม่ระวัง”
“แค่นิดหน่อยเองค่ะ” ใครว่านิดหน่อย ในใจตะวันนึกอยากกระชากกุหลาบต้นนั้นถอนรากให้ตายเสีย
“กลับบ้านก่อน สัญญาว่าจะพาออกมาอีก ดูสิใส่ขาสั้นแบบนี้จะเข้าสวนได้อย่างไร”
“ดาวไม่มีชุดเข้าสวนเลยนี่คะ ถึงถามไงว่าจะออกไปซื้อของต้องทำยังไง” ตะวันรู้ว่าดาวประดับไม่ใช่ผู้หญิงเรื่องมาก เธอมีเหตุผลเสมอ แม้ความจำเสื่อมเธอก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
หญิงสาวยอมกลับบ้านตามที่ตะวันขอ กว่าจะยอมก็เล่นจนเหนื่อย แวะตลอดทางอยากรู้อยากเห็นทุกอย่าง พอถึงบ้านสิ่งแรกที่ทำคือวิ่งเข้าครัว
“หิวจังเลยมีอะไรกินบ้างคะ” ลืมตัวไปว่าที่นี่ไม่ใช่บ้าน แต่แม่บ้านในครัวกับยิ้มต้อนรับและส่งสายตาเอ็นดูมาให้นายหญิงคนใหม่
เยาวภาเห็นตั้งแต่มายืนชะเง้อมองหน้าครัว ถ้าไม่เห็นนายโผล่เข้ามาก็ว่าจะเดินมารับ
“สายป่านนี้แล้วทำไมเพิ่งพากันมากินข้าวเช้าล่ะคะ นายพาเมียไปไหนมา”
“ต้องถามคนนี้มากกว่าครับ ลากผมไปทั่วเลย” ดาวประดับค้อนใส่ เธอไม่ได้ทำขนาดนั้นสักหน่อย กลิ่นหอมของอาหารเช้าทำให้ท้องน้อย ๆ ร้องประท้วงเสียงดังจนถูกจับได้
“หิวแล้วใช่ไหมคะ มานั่งเลยค่ะ”
“ฝากด้วยนะป้าภา”
“พี่ตะวันจะไปไหน ทำไมไม่กินด้วยกัน”
“รายนั้นกินแค่กาแฟดำค่ะ”
“ไม่ได้นะคะ กินแค่นั้นได้ที่ไหน มานั่งเดี๋ยวนี้เลยห้ามหนีไปไหนถ้ายังไม่ยอมกินข้าวเช้า” เยาวภาได้ยินแบบนั้นก็รีบจัดจานเพิ่มอีกหนึ่งชุด
“จัดการเลยค่ะนายหญิง ข้าวเช้าไม่ยอมกิน ทำงานหนักแต่ไม่หาอะไรลงท้องป้าเตือนก็ไม่ยอมฟัง”
“พอเลยป้าภา” เยาวภาคือแม่บ้านและแม่ครัวใหญ่ของที่นี่ มีหน้าที่เตรียมอาหารและสั่งงานเด็ก ๆ ดูแลบ้านให้นายใหญ่ ตะวันรักและเคารพเหมือนญาติผู้ใหญ่ เรื่องดื้อรั้นเยาวภาไม่สู้จริง ๆ ได้เมียมาคราวนี้หล่อนคงเบาใจขึ้นมาก แค่สั่งให้กินมื้อเช้านายใหญ่ก็รีบเดินมานั่งเก้าอี้ นี่หรือเปล่าที่เขาว่ารักมากจนไม่อยากขัดใจ
“ดาวไม่ชอบบังคับใคร ถ้าพี่ตะวันเห็นว่าสิ่งที่ดาวบอกให้ทำ ไม่ดีหรือว่าก้าวก่ายพี่ตะวันมากเกินไป จะไม่ทำตามก็ได้นะคะ”
“บ่นเก่งนะเรา ป้าภาว่าไงครับ เมียผมคนนี้ปากใช้ได้ไหม”
“ลูกดกหัวปีท้ายปีเลยละนาย”
“ได้ยินหรือยัง บ่นบ่อย ๆ แบบนี้ระวังตัวไว้นะ” คนแก่ก้นครัวรีบตักข้าวให้เจ้านายทั้งสองแล้วเดินเลี่ยงออกไป เช้านี้นายใหญ่รับมื้อเช้า ร้อยวันพันปีเคยสั่งให้ทำกับข้าวที่ไหน มีนายหญิงมาอยู่ก็ดีเหมือนกัน บ้านจะได้ไม่เหงา นายใหญ่จะได้ยิ้มบ่อย ๆ อีกหน่อยคงจะมีคุณหนูตัวเล็ก ๆ วิ่งเต็มบ้านทำให้คนแก่ไม่เหงา
- Writer
