ไออุ่นของคุณตะวัน

5|คลั่งรัก

“ทุกคนกินข้าวกันค่ะ” นายใหญ่และคนงานวางงานในมือลง แม่ครัวเรียกกินข้าวเสียงใสมีหรือที่จะปฏิเสธ

“มีอะไรกินบ้างครับนายหญิง”

“ดาวเตรียมมาแค่ไข่กับปลากระป๋องค่ะ มาคราวหน้าสัญญาว่าจะจัดเต็ม” ตะวันมองเจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วนั้นแล้วยิ้มไม่หยุด

“ลำบากแบบนี้นายหญิงอย่ามาเลยครับ”

“ไม่ได้ลำบากอะไรเลยนี่คะ แค่มาทำกับข้าว งานก็ไม่ได้ช่วยทำ” สายตาของหญิงสาวมองไปยังสามีที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ ใบหน้าชุ่มไปด้วยเหงื่อ เห็นแบบนั้นแล้วเธอจึงเดินขึ้นไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาส่งให้เขา

“ให้พี่เหรอ”

“ค่ะ”

“เช็ดให้ด้วยสิ มือไม่มีแรง” สามลูกน้องรีบตักข้าวใส่จานแล้วเดินหามุมเหมาะนั่งกินอย่างเงียบๆ ปล่อยให้ข้าวใหม่ปลามันได้หยอกล้อกัน

นายใหญ่มีชีวิตชีวาขึ้นมาก รอยยิ้มที่น้อยนักมักได้เห็น จ้อยหนึ่งในคนงานที่ใกล้ชิดกับตะวัน ทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่มาตั้งแต่รุ่นบุกเบิก เคยได้ยินเรื่องนายหญิงมาบ้าง

พ่อของนายหญิงเป็นเจ้าสัวใหญ่ร่ำรวยจากการทำธุรกิจหลายอย่าง เคยพานายหญิงมาที่ไร่แห่งนี้ครั้งหนึ่ง นายหญิงเป็นเด็กน่ารัก ยิ้มสวย รอยยิ้มสดใสนั่นตราตรึงผู้คนที่พบเห็น

เจ้าสัวดิลกต้องการไร่ภูผาหมอกแห่งนี้มาครอบครอง แต่เพราะความใจแข็งของพ่อแม่นายใหญ่อยากเก็บไว้ให้ลูก จึงไม่ยอมขาย เจ้าสัวดิลกวนเวียนอยู่แถวนี้เป็นเดือนจนหมดความอดทนพานายหญิงกลับกรุงเทพแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย

เรื่องความสัมพันธ์ของนายหญิงกับนายใหญ่ จ้อยไม่รู้รายละเอียดมากนัก ทั้งสองรักกันตอนไหน รักได้อย่างไร รู้แค่ว่านายใหญ่รักนายหญิงมาก

ช่วงบ่ายแก่ๆ ดาวประดับทิ้งตัวลงโซฟากลางบ้านด้วยท่าทีหมดแรง เพราะอยากช่วยงานเลยทำให้ร้าวไปทั้งร่าง แต่ก็แอบภูมิใจที่เห็นฝายชะลอน้ำเสร็จสมบูรณ์ที่ตัวได้มีส่วนร่วม

“ไง หมดแรงเลยละสิ”

“สนุกดีค่ะ มีฝายตรงไหนต้องไปทำอีกไหมคะ ดาวอยากไป”

“ไม่เบื่อบ้างหรือไง เย็นนี้มีตลาดนัดอยากไปเดินไหม” ภาพตลาดนัดในเมืองกรุงลอยแวบเข้ามาในหัว แต่คงต้องลบมันออกไป บนเขากันดารขนาดนี้คงมีร้านค้าหร็อมแหร็ม แต่ก็ยังดีที่มีให้เดิน

“ดาวปวดขา ปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัวเลย” ภรรยาบ่นเสียงอ่อน ใบหน้าอิดโรยมอมแมมไปทั้งตัว ผลของการห้ามก็ไม่ยอมฟังรั้นจะทำให้ได้

“พี่นวดให้มา”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร” เธอรีบปฏิเสธกลัวจะโดนเหมือนเมื่อคืน รสจูบเมื่อคืนยังติดอยู่บนริมฝีปากไม่จางหายไปสักที

“พี่นวดเก่ง เหยียดขาออกมา”

“ดาวบอกไม่ต้องไง จะขึ้นไปอาบน้ำแล้ว” ทำท่าจะลุก แต่สุดท้ายก็ลุกไม่ไหว

“ร่างกายไม่เคยงานหนัก ป้าภาผมขอยานวดหน่อยครับ”

“เอาใจเมียอีกแล้วละสิ ตายแล้วนายหญิงไปทำอะไรมาคะทำไมมอมแมมแบบนั้น นายใหญ่ใช้งานหนักหรือเปล่าป้าไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ด้วยดีกว่า”

“ผมเปล่านะ นายหญิงป้ารั้นไม่เข้าเรื่อง” ตะวันแก้ตัว ทำไมป้าภาไม่ยอมเข้าข้างเขาบ้าง รู้ฤทธิ์นายหญิงแล้วหรือยังว่าดื้อมากแค่ไหน

“มีแต่คนเข้าข้างดาว ดีจังเลย” เยาวภายกกล่องยามาวางตรงหน้า ดาวประดับตกใจเพราะข้างในมีแต่หลอดยาที่ใช้บรรเทาอาการปวดและคลายกล้ามเนื้อเต็มไปหมด บ้านนี้คนแก่เยอะหรือไง ก็ไม่นี่ มีแค่ป้าภาและเจ้าของบ้านที่นั่งจับขาของเธอพลิกไปมาอย่างตั้งใจ

“พี่ตะวัน”

“อะไร จะนวดให้อยู่นี่ไง”

“ตกใจหลอดยาใช่ไหมคะ ไม่ต้องตกใจค่ะ ของนายใหญ่ทั้งนั้น”

“จะว่าพี่แก่ก็พูดมาเถอะ”

“แหม แซะเมียเก่งจังเลยนะพ่อคุณ สามสิบห้าสำหรับนายใหญ่ไม่เรียกว่าแก่หรอกค่ะ”

“แล้วเท่าไหร่ละครับถึงจะเรียกว่าแก่”

“ห้าสิบอัปแบบป้านี่ไง นายหญิงละคะ หน้าเด็กแบบนี้อายุเท่าไหร่กัน บอกป้าได้ไหม”

“ยี่สิบหกแล้วค่ะ” ดาวประดับไม่ใช่เด็กอย่างที่สามีชอบบ่น เยาวภาตกใจ หนุ่มสาวสมัยนี้กินอะไรกันเข้าไปถึงได้ชะลอวัยลดตีนกาบนหน้าได้มากถึงเพียงนี้

“นายใหญ่มีเมียเด็กสิคะเนี่ย” เยาวภาพูดเย้าพลางหยิบหลอดยาที่นายใหญ่ชอบใช้ออกมาแล้วยื่นให้คนที่นั่งประจำที่

“จะนวดให้เมียไม่ใช่หรือคะ ป้ามีงานต่อ”

“ผมจัดการเองป้าไปเถอะ”

“พี่ตะวันดาวเจ็บ”

“ดูเหมือนจะอักเสบนะ” ตะวันแค่ทายาบาง ๆ ให้เท่านั้น ลงมือจับตรงไหนเธอก็เอาแต่ร้องเจ็บขยับขาหนี

“ขนาดนั้นเลยเหรอ” ดวงตาคู่สวยหม่นแสงรู้สึกกลัว เธอยังจิตตกกับอุบัติเหติในครั้งนั้นไม่หายกว่าจะกอบกู้ร่างกายให้ฟื้นคืนสภาวะปกติได้นั้นยากเย็นเหลือเกิน คราวนี้แค่ช่วยหยิบจับท่อนไม้เล็กทำฝายชะลอน้ำถึงกับอักเสบเจ็บเนื้อเมื่อยตัวไปหมด

“ขึ้นไปพักข้างบนดีกว่า”

“ก็ดีค่ะ ดาวอยากอาบน้ำ โอ๊ย”

“ใครให้ลุกเอง มานี่” ไม่ทันได้อ้าปากตัวเธอก็ถูกยกลอย คนตัวเล็กเม้มปากเป็นเส้นตรงขัดขืนไม่ได้ ครั้งนี้เธอเจ็บแล้วก็กลัวมาก หากต้องเป็นอะไรไปมากกว่านี้เธอไม่อยากถูกจับส่งโรงพยาบาล

“ดาวอ่อนแอแบบนี้ พี่ตะวันคงไม่เบื่อหรอกใช่ไหม”

“ใครเขาเบื่อเมียตัวเองกัน แค่ดื้อให้น้อยลงฟังที่พี่พูดบ้างก็พอ”

ดาวประดับหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ตะวันอาศัยจังหวะนั้นเดินเข้าไปอาบน้ำบ้าง เขาจับเธอเช็ดเนื้อเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วยตัวเอง ความเคยชินเมื่อครั้งก่อนกลับมาใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ได้ดูแลผู้หญิงที่ตนรักอีกครั้ง

เช้าวันใหม่ กลิ่นไอดินยามหลังฝนลอยคละคลุ้ง ดาวประดับตื่นก่อนคนข้างๆ ก้มสำรวจตัวเองทำให้ใบหน้าร้อนผ่าว คงไม่ต้องถามให้มากความเขาคงอ้างสิทธิ์ผัวเมียอีกนั่นแหละ เธอไม่ได้โกรธรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำที่เขาดูแลใส่ใจขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไว้ใจหรือเพราะว่าจดทะเบียนกันแล้ว

“รีบตื่นไปไหน ไม่นอนต่ออีกสักหน่อย” คนข้างๆ ขยับตัวแล้วดึงหมอนข้างที่กั้นกลางเข้าไปกอด ดาวประดับยิ้มเขินแทนคำตอบ ผู้ชายตรงหน้าเวลาตื่นน่ามองนัก แปลกจริงความหล่อก็ไม่ได้มากผิวเข้มโทนชาวไร่ทั่วไป พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้สามีตรงหน้าน่ามองจนเธอเป็นฝ่ายเขินเอง

“เปลี่ยนชุดให้ดาวหรือคะ”

“ไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใคร” เขาไม่ได้ลามก สายตานั่นก็ไม่ได้หื่นจนออกนอกหน้า ความผีทะเลแทบไม่มีให้เห็น หรือยังไม่ถึงเวลาออกลาย คงไม่หรอกมั้ง ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเธออาจจะต้องนอนร้องไห้คร่ำครวญไปแล้ว เขาเป็นผู้ชายแบบไหนกันนะ

“มองแบบนี้หมายความว่าไง อยากให้พี่ทำอะไรหรือเปล่า” ดาวประดับหน้าแดงก่ำเบี่ยงหลบสายตาเจ้าชู้นั่น ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์จนทำให้เธออมยิ้มหลายครั้ง ใช้เพียงสายตาเธอก็เสียอาการไปไม่ถูก แบบนี้เธอจะรอดจากเขาได้กี่วัน ไม่น่ากลัวแต่ใช่ว่าจะไม่มีพิษมีภัย ความร้ายของผู้ชายแต่ละคนเหมือนกันที่ไหน บางคนแสดงออกจนไม่ต้องกังวล บางคนเก็บงำจนระแวงไม่กล้าเข้าใกล้ เฮ้อ

“เปล่านี่คะ ดาวจะลงไปช่วยในครัว พี่ตะวันนอนต่อก็ได้”

“เป็นแม่ครัวหรือไงให้ป้าภาจัดการเถอะ” ตะวันถอนหายใจแล้วขยับเข้าใกล้อีกคืบ

“ไม่ใช่แม่ครัวแต่ก็อยากทำตัวให้มีประโยชน์ค่ะ ดาวพยายามไม่ตื่นสายไม่เอานิสัยที่บ้านตัวเองมาใช้บ้านคนอื่น”

“อยู่บนเตียงกับพี่ก็มีประโยชน์นะ หลายอย่างเลยด้วย” สายตาเจ้าเล่ห์นั่นจะทำให้เธอบ้าเข้าสักวัน “ที่นี่ก็บ้านของเรา ดาวเป็นเมียพี่ ทำตัวตามสบายพี่รับดาวมาเป็นเมียไม่ใช่ทาสรับใช้ เรื่องเงินนั่นพี่เต็มใจช่วย พี่ช่วยครอบครัวเมียผิดตรงไหน” ไม่ผิดหรอกแต่เธอเกรงใจต่างหาก เรื่องจดทะเบียนนั่นอีก ถ้าพ่อไม่ไว้ใจคุณลุงมากจนเกินไปก็คงไม่เป็นแบบนี้ เรื่องนี้โทษท่านก็ไม่ถูก คนที่หวังจะเอาต่างหากที่ผิด ไม่ละอายแก่ใจบ้างเลย พ่อของเธอช่วยเหลือและหยิบยื่นสิ่งดีๆ ให้คุณลุงตลอด ไม่อยากนึกว่าจะทำกันได้ลง

“แต่ดาวอยากทำ ดาวไม่อยากอยู่เฉยๆ”

“งั้นก็มาทำลูกกัน เจ้าสัวดิลกกำชับนักหนาเรื่องหลาน” ดาวประดับชิงลุกหนีแต่ช้าไปเพียงหนึ่งวิ สามีที่เธอชื่นชมเมื่อครู่ใช้มือคว้าแขนของเธอไว้แล้วออกแรงดึงจนเซถลาล้มลงไปบนตัวเขาในที่สุด ขอถอนคำพูด เขาไม่ใช่ผีทะเลแต่คือสัตว์ทะเลที่มีหนวดเหนียวคว้าเหยื่อเข้าปากด้วยความเร็ว ใช่ เขาคือเจ้าหนวดปลาหมึกหยุบหยับ

“พี่ตะวัน ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย”

“พี่ไม่ใช่คนดี ไว้ใจพี่เร็วจัง”

“ดาวเชื่อพ่อต่างหาก” ตะวันพยักหน้าแล้วทำท่านึกตาม เจ้าสัวดิลกตาแหลมคม ขอบคุณบทเรียนครั้งนั้นที่ทำให้เขากลายเป็นนายใหญ่แห่งไร่ภูผาหมอกวันนี้ เขามีทุกอย่างเพราะคำดูถูกก็ว่าได้

ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ โดยเฉพาะหญิงสาวที่มีค่าต่อความรู้สึกเขามากที่สุดคนนี้ ตะวันสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อดาวประดับ

“พี่ก็อยากกอดเมีย เล่นกับเมียเหมือนผัวคนอื่นๆ บ้าง”