เจ้าของไร่ยังคงปั้นหน้านิ่งและพยายามผ่อนลมหายใจระบายความโกรธที่อยู่ในใจออกมาก่อนที่จะหันไปมองภรรยาที่นั่งตัวลีบเล็กอยู่เบาะข้างๆ
“พี่ขอโทษ ที่อารมณ์เสียแล้วทำตัวไม่น่ารัก” หากไม่มีดาวประดับอยู่ตรงนั้นเขาคงได้ซัดหน้านทีเต็มแรงไปแล้ว แต่ก็อีกนั่นล่ะ หากไม่มีดาวประดับเขาก็คงไม่มีโอกาสได้มาเดินตลาดแบบนี้
ผู้ชายอย่างตะวันทำงานหนักทุกวันมีเวลามาเดินเล่นแบบนี้ที่ไหน “โกรธมากเหรอ วันนี้ทางเข้าไร่มีตลาดนัดด้วยนะ อยากแวะเดินเล่นมั้ย เสื้อผ้าสวยๆ เยอะเผื่อดาวอยากได้ ขนมอร่อยๆ ก็มี พี่อาสาเลี้ยงเอง เลี้ยงจนกว่าดาวจะพอใจ” ใบหน้าหวานเริ่มคลายความตึงเครียด แก้มป่องเริ่มพองขึ้นจนอีกฝ่ายระบายยิ้มสบายใจ
“ถ้าพี่ตะวันไม่ชอบให้ดาวเข้าใกล้ใครช่วยบอกดาวดีๆ ได้มั้ยคะ เพราะดาวจำใครไม่ได้เลย” ตะวันยอมรับว่าเขาหน้ามืดทุกครั้งที่เห็นหน้านที ศัตรูหัวใจตัวร้ายที่เป็นคู่แข่งเขามายาวนาน ถึงแม้ว่าจะได้ดาวประดับมาครอบคร
