วันเวลาผ่านพ้นไปจนเข้าปีที่ห้าที่ทั้งคู่ร่วมทุกข์สุขกันมาจนเกิดมีพยานรักตัวน้อยมาทำให้ไร่ภูผาหมอกไม่เงียบเหงา
“พ่อตะวัน ไม่กินข้าว ไม่เอา”
“น้องฟ้าไม่กินไม่ได้นะคะ จะปวดท้องร้องโอ๊ยๆ นะ”
“ไม่อร่อย เค็ม คิดถึงแม่ดาว” เพียงเท่านั้นดวงตากลมโตก็คลอหน่อยเต็มไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากบิดเบ้พร้อมปล่อยโฮเต็มกำลัง
“โอ๋ๆ เดี๋ยวแม่ดาวก็กลับมานะลูก พ่อหยุดป้อนก่อนก็ได้ เรามาเดินเล่นพักผ่อนกันก่อนดีกว่า” น้องฟ้าอ้าแขนให้ผู้เป็นพ่ออุ้มออกจากโต๊ะกินข้าว ทันทีที่พ่ออุ้มแนบอกแก้มขาวใสก็ซบลงบนบ่าของพ่อทันที เมื่อคืนก็กว่าจะกล่อมให้หลับได้ร้องไห้งอแงขอโทรหาแม่ไปหลายครั้ง
ปีนี้น้องฟ้าอายุครบสามขวบพอดี เป็นเด็กพูดเก่งช่างเจรจา ติดแม่มากกว่าพ่อ วันที่น้องฟ้าเกิดพ่อตะวันติดพายุอยู่บนเขาเลยไม่ได้มีโอกาสเข้าไปให้กำลังใจแม่ดาวในห้องคลอด แต่พอลงมาได้ก็ตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาลทันที
“พ่อตะวันขา คิดถึงแม่ดาว”
“เดี๋ยวแม่ด
