ฉันได้เสื้อคลุมกับรองเท้าผ้าใบแบรนด์เนมมาอย่างละหนึ่ง แบบนี้ไม่เรียกว่ากลืนน้ำลายตัวเองแล้วล่ะ ต้องบอกว่าเห็นแก่ของฟรีแค่ชั่วครั้งชั่วคราว...
“อยากได้อะไรอีกไหม” ฮานถามคล้ายประชดหลังเดินออกจากร้านรองเท้า แค่ผ่านมาสองร้านเขาก็หมดเงินไปเกือบหกหลัก คงจะกำลังเสียใจน่าดูที่พาฉันมาช้อปปิ้ง
ฉันหลุบตามองลูกที่กำลังคออ่อนคอพับอยู่ในเป้อุ้มเด็ก แล้วสูดหายใจอย่างเสียดายก่อนจะส่ายหน้า
“พอแล้ว ลูกไม่ไหวแล้ว”
“งั้นก็กลับ”
“อืม”
เราสองคนมุ่งหน้าไปทางลานจอดรถ หลังจากวางของในมือเสร็จ ฉันก็ปลดกระเป๋าแล้วส่งลูกให้ฮานที่เข้าไปนั่งรออยู่ตรงเบาะหน้าข้างคนขับ จากนั้นก็เดินอ้อมมาขึ้นฝั่งคนขับ เพิ่งสตาร์ทรถเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น
“ไปอู่”
“หือ” ฉันหันไปมองด้วยสายตาข้องใจไม่คิดว่าจะต้องแวะที่อื่นอีก
“มีประชุม”
เขาตอบกลับมาแบบนั้นฉันจะเอาอะไรไปปฏิเสธ เพิ่งผลาญเงินเขาไปหลายหมื่นก็เหมือนรับสินบนล่วงหน้ามาแล
