“แกจะกลับเลยเหรอ ไม่ไปหาอะไรกินด้วยกันก่อน” เสียงยัยบุ้งกี๋เอ่ยอย่างรบเร้า ระหว่างเดินออกจากห้องเรียนหลังเรียนเสร็จ
“อยากไปนะแต่ต้องรีบกลับน่ะ” ฉันปฏิเสธนิ่มๆ
“เออว่ะ ลืมไปว่าแกต้องเลี้ยงลูก” บุ้งกี๋พูดอย่างเสียดายแต่ไม่ได้หรี่เสียงลงเลย ไม่ได้แคร์เลยว่าใครจะได้ยินบ้าง เพื่อนที่เดินออกมาพร้อมกันชำเลืองมองด้วยสายตาแปลกๆ
“ไปนะ” ฉันไม่อยากใส่ใจเพราะคิดว่าบุ้งกี๋คงไม่ได้คิดอะไร โบกมือลาแล้วเดินแยกออกมา
Line!~
ลีไทน์ : มาเรียนไหมวันนี้
“เพนนี! เพนนีรอด้วย”
เพิ่งเดินพ้นอาคารเรียนเสียงเรียกชื่อก็ดังไล่หลังมา ฉันละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์หันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นน้ำเมยสาวเท้ายาวๆ เข้ามาหา
“น้ำเมย มีไรเหรอ”
“ว่างหรือเปล่า ไปกับฉันหน่อยสิ”
“ไปไหน” ฉันมองน้ำเมยอย่างตั้งตัวไม่ทัน แปลกใจกับคำชวนกะทันหันของอีกฝ่าย
“คือ...” น้ำเมยทำหน้าลำบากใจกลับมา
“ใช่คนนี้หรือเปล่าวะ”
ยังไม่ทันที่น้ำเมยจะได
