พริบตาเดียวเสาทั้งแปดก็มีคนจับจองเต็มแล้ว ยัยพวกนั้นเต้นรูดเสากันอย่างคล่องตัว คนที่ไม่มีเสาให้เกาะก็เต้นยั่วยวนกันสุดชีวิตไม่เว้นแม้แต่น้ำเมย มีแค่ฉันคนเดียวที่ยืนนิ่งอยู่กับที่
น้ำเมยส่งสายตามาให้ฉัน พอเห็นฉันไม่ขยับ ยัยนั่นก็เข้ามาแตะไหล่โยกย้ายส่ายเอวกระตุ้นให้ฉันเต้นตาม
“ฉันรู้ว่าเธอไม่เต็มใจ แต่อย่างที่เจ๊พูด ต่อต้านไปก็ไม่มีอะไรดี” ยัยนั่นกระซิบข้างหูฉันแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มฟลอร์ ฉันยิ้มฝืดเฝื่อน ระหว่างที่กำลังเงอะงะตัดสินใจไม่ได้ว่าควรคล้อยตามหรือยืนหยัดแบบทื่อๆ ต่อไป เสียงเอ็มซีที่ไม่รู้อยู่ตรงไหนก็ดังขึ้น
“น้องเบอร์ห้า คุณพี่โต๊ะเก้าต้องการตัว~ ลงมาหาคุณพี่หน่อยเร๊ววว”
สิ้นเสียงสาวบันนี่ที่สวมป้ายหมายเลขห้าไว้บนข้อมือก็เดินออกมาด้านหน้า ไฟเวทีพร้อมใจกันส่องมาที่เธอ ใบหน้าสวยหวานถูกฉายขึ้นบนจอ ตามจับภาพจนกระทั่งเธอก้าวลงจากเวทีไปแล้วภาพก็ตัดมาถ่ายสาวๆ ที่เหลือบนเวท
