สุดท้ายก็ท่าดีทีเหลว…
กำลังทึ่งกึ่งน้อยใจลูกเบาๆ ว่าฮานป้อนข้าวแล้วลูกกิน แต่เอาเข้าจริงก็กินแค่สามช้อนนั่นแหละ คำที่สี่เบือนหน้าหนีเอาดื้อๆ แถมยังพ่นข้าวเล่นจนเลอะเทอะไปหมดแล้วก็ไม่พ้นมือฉันอยู่ดี เฮ้อ พอฉันรับช่วงป้อนต่อ ฮานก็หันไปกินข้าวของตัวเองพลางลอบสังเกตเราสองแม่ลูกเป็นระยะ ความจริงก็ช่วยฉันพูดกับลูกนั่นแหละ แต่ถูกฉันเมิน ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนบนโต๊ะอาหาร จนฮานอิ่ม เขามองฉันที่ยังคงอุตสาหะกับการป้อนข้าวลูกยันคำสุดท้าย
“อิ่มแล้วเหรอ” ฮานเอ่ยกับภามที่ตอนนี้ถูกปล่อยเอาไว้ที่พื้น ให้เดินเล่นเกาะโน่นจับนี่ตามประสา โดยมีฉันถือจานข้าวคอยตามป้อนไม่ห่าง
ฉันวางจานข้าวของลูกลงบนโต๊ะ หยิบน้ำสุกที่กดทิ้งเอาไว้ก่อนหน้านี้จนเย็นให้ลูกดื่ม
“ข้าวนียังไม่ได้กินเลย เดี๋ยวพี่ดูลูกให้ นีกินข้าวเถอะ”
ฮานเอ่ยหลังจากที่ฉันป้อนน้ำลูกเสร็จ
ฉันขมวดคิ้ว ไม่อยากพึ่งพาเขาเลยสักนิด “ไม่ต้อง เดี๋ยวก็เอาอะไ
