ฉันนั่งแท็กซี่มาจอดหน้าบ้าน หลังจ่ายค่าโดยสารเสร็จก็อุ้มลูกลงจากรถ เดินมาที่รั้วโดยไม่ทันสังเกตเลยว่ามีรถตู้จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม กระทั่งรู้สึกถึงเงากดดันจากด้านหลังตอนกำลังค้นกุญแจออกมาไขประตู
“....” มือที่ยื่นออกไปหยุดชะงักหันกลับไปมองด้านหลังช้าๆ ก่อนจะสบสายตาเข้ากับชายฉกรรจ์สองคนที่กำลังจ้องเขม็งมาที่ฉัน
“มีอะไรหรือเปล่า...” ฉันมองสองคนตรงหน้าอย่างใจคอไม่ดี
“เพนนีใช่ไหม” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น
“คนนี้แหละหน้าเหมือนในรูปเลย” อีกคนพูด
“มีคนอยากเจอ”
พูดจบก็ดึงแขนฉันออกไปโดยไม่สนว่าฉันกำลังอุ้มเด็กอยู่ ฉันโวยวายทันที
“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ ช่วย…”
“เงียบถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
หนึ่งในพวกมันล้วงปืนออกมาทำท่าจะกระแทกหน้าฉัน ทำให้เสียงที่กำลังร้องขอความช่วยเหลือขาดหายทันควัน ฉันเอามือบังหัวเล็กๆ ของลูกตามสัญชาตญาณ มองปืนสีดำเมื่อมหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
“พวกแกเป็นใคร ต้องการอะไร”
“ไม่ต้องถามม
