[เพนนี]
ฉันพยายามมองผ่านกระจกดำทึบอย่างใจหายใจคว่ำ มือลูบปลอบหัวลูกไปพลาง เป็นห่วงพี่ลีไทน์ก็ห่วง ห่วงตัวเองกับลูกก็ห่วง… ฉันควรทำยังไงดี คนพวกนี้เป็นใคร แล้วจับฉันกับลูกมาทำไม คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวพร้อมกับความกังวล นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจตอนไหน
“หนวกหูว่ะ ทำให้เด็กเงียบสิ”
คนที่นั่งคุมฉันอยู่ยกปืนขึ้นชี้สั่ง ฉันมองปากกระบอกปืนที่เคลื่อนไหวไปมาอย่างหวาดหวั่น รีบปลอบให้ลูกเงียบ แต่ก็ไม่ง่ายนัก บรรยากาศไม่คุ้นเคยและคุกคามที่ไหลเวียนอยู่ในรถทำให้เด็กกลัว ยากที่จะสงบ
“ชิ! รู้งี้ทิ้งเด็กไว้ก็ดี นั่งดีๆ ล่ะอย่าตุกติกไม่งั้นเด็กนี่สมองไหลแน่”
ไอ้เวรนั่นขู่ ก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครบางคน
“ได้ตัวแล้วครับนาย ให้ผมพาไปที่นั่นเลยไหมครับ”
“พวกแกจับฉันมาทำไม” ฉันกลั้นใจถามหลังจากที่มันวางสายแล้ว
มันชำเลืองมองฉันคล้ายรำคาญ ระหว่างทางไม่ยอมบอกอะไรสักคำ จนกระทั่งรถจอด
ฉันถู
