สามชั่วโมงต่อมา...
“พะ พอแล้ว ฉันไม่ไหวแล้ว” เสียงหวานเอ่ยบอกอย่างแผ่วเบาด้วยความอ่อนแรง เพราะเขารังแกเธอมาเนิ่นนานจนเธอแทบจะหมดเรี่ยวแรง
พายุเห็นคนใต้ร่างหลับตาพริ้มหายใจเหนื่อยหอบอ่อนแรงอย่างที่เอ่ยพูด เขาก็ไม่อาจจะรังแกเธออีกได้ เอวสอบถอดถอนแก่นกายออกในทันทีมือหนาเอื้อมหยิบทิชชูบนหัวเตียงมาก้มเช็ดที่บริเวณกลีบสวยที่ตอนนี้แดงช้ำ
“อ๊ะ” ยูกิสะดุ้งหันมองการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้า เมื่อสบกับสายตาคมเธอก็เบนสายตาหนีไปอีกทางแต่ก็ไม่ขัดขืนยังปล่อยให้เขาทำความสะอาดบริเวณส่วนนั้นของเธอไป
เมื่อเขาทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยยูกิก็ทำท่าจะลุกขึ้นเพราะอยากกลับเข้าไปนอนพักที่ห้องเต็มทนแล้ว
“เธอนอนพักอยู่นี่แหละ ฉันจะออกไปเอง” พายุรีบเอ่ยบอก พูดเสร็จก็ลงจากที่นอนหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่และเดินออกนอกห้องไป
ดวงตาคู่สวยได้แต่มองแผ่นหลังจนกระทั่งลับสายตา พร้อมกับความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเ
