หลังจากที่คนป่วยทานยาเข้าไปประมาณหนึ่งเค่อก็กระอักเลือดสีดำออกมาหลายคำ เย่วซินรีบเข้าไปดูอาการทันทีอย่างไม่นึกรังเกียจ
“คุณหนูระวังนะขอรับนายท่านอาจจะอาละวาดทำร้ายคุณหนูเอาได้ ให้ข้าน้อยทำเองดีกว่า” ซานจิ่นเห็นร่างบางรุดเข้าช่วยคนป่วยอย่างไม่เกรงกลัว จนซานจิ่นอดที่จะกังวลไม่ได้จึงต้องเอ่ยเตือนและอาสาทำเอง
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านลุงถูกมัดมือเอาไว้คงทำร้ายข้าไม่ได้” เย่วซินเอ่ยพร้อมกับใช้มือเล็กเรียวลูบแผ่นหลังคนป่วยอย่างแผ่วเบาและห่วงใย เมื่อกระอักเลือดออกมาแล้วเย่วซินเห็นว่าคนป่วยปรือตาขึ้นมาเล็กน้อยแล้วก็หลับใหลไปอีกครั้ง เขาคงอ่อนเพลียมาก
เย่วซินหยิบผ้ามาชุบน้ำแล้วเช็ดคราบเลือดที่ติดบริเวณใบหน้าของคนป่วยอย่างเบามือและอ่อนโยนจนสะอาดเอี่ยม และส่งให้ท่านซานจิ่นจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่ให้คนป่วยต่อ เย่วซินและเย่วฉีเดินมายังห้องข้างๆที่เป็นห้องไว้สำหรับต้อนรับแขกโดยมีคนนำน้ำชาและ
