ภายในห้องนอนของคนป่วย ร่างซูบผอมของชายวัยกลางคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆพลางกวาดสายตามองไปโดยรอบอย่างหวาดหวั่น แววตาสั่นระริกคล้ายคนหวาดกลัว เมื่อกำลังจะขยับตัวกลับพบว่ามือทั้งสองข้างถูกมัดเอาไว้ติดกับหัวเตียงเขาดิ้นและส่งเสียงร้องลั่น
“ปล่อยๆข้านะไอ้คนชั่ว”
ร่างบางที่เผลอหลับไปเมื่อใดไม่รู้ตกใจตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงดังอยู่ใกล้ๆ เย่วซินตกใจเมื่อเห็นคนป่วยดิ้นรนอย่างบ้าคลั่งพร้อมตะโกนด่าทออย่างเกรี้ยวกราด
“ปล่อยๆข้าบอกให้ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ไอ้คนชั่ว”
“ท่านลุงใจเย็นๆก่อนเจ้าค่ะ ท่านลุงฟังข้าก่อน” เย่วซินเอ่ยบอกเสียงอ่อนพยามยามให้คนป่วยมีสติ
“เจ้าเป็นพวกมันหรือ?อย่าให้ข้าหนีรอดออกไปได้ข้าจะกลับมาล้างแค้นให้สาสมเลยทีเดียวหากพวกเจ้าฆ่าข้าเสียตอนนี้พวกเจ้ายังมีโอกาสรอด” เสียงแหบพร่าของคนป่วยเอ่ยแม้จะดูอ่อนแรงแต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว
“เปล่าเจ้าค่ะข้าไม
