“นั่นสิ พวกเรากินอาหารของเจ้าย่อมต้องออกค่าใช้จ่ายอยู่แล้วมิเช่นนั้นทางร้านของเจ้าจะขาดทุนเอาได้” หนิงเหล่ยหลงเอ่ยเสียงนุ่มนวลบอกหญิงสาวร่างบางที่ตนพึงใจตรงหน้า
“แต่ว่าองค์หญิงแพ้อาหารของทางร้าน อย่างไรก็ให้หม่อมฉันรับผิดชอบเถิดเพคะ” เย่วซินเอ่ย
“เจ้ากล้าขัดเราหรือ?เราเป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งแคว้นหานเงินแค่นี้คงไม่ทำให้เราหมดตัวหรอกและเราก็ไม่คิดเอาเปรียบเจ้าด้วย” หานเฟิ่งอวี่เอ่ยบอกหญิงงาม
เย่วซินที่ได้ยินคำว่าองค์รัชทายาทแคว้นหานก็พลันลมหายใจสะดุดกึก หน้าท่านลุงเสวี่ยถังอดีตองค์รัชทายาทที่ถูกทรมานมานานถึงสิบห้าปีก็ลอยเข้ามาให้หัว เย่วซินพินิจมองบุรุษตรงหน้าถือว่าหล่อเหลาแต่แพ้พี่เย่วเทียนของนาง อ้อ..แล้วก็บุรุษบ้าอำนาจอย่างประมุขจ้าวด้วย รูปร่างสมส่วนประมาณหนึ่งแต่รวมๆแล้วถือว่าเป็นบุรุษที่รูปงามใช้ได้ ส่วนสตรีที่เอนอิงอยู่ในอ้อมแขนอายุน่าจะเท่าๆนาง ใบหน้าสวยเย้ายวนชวนลุ่มหลงแต่ดูมีมาร
