บนห้องส่วนตัวของผู้ดูแลโรงเตี๊ยมมีร่างบางของสตรีใบหน้าเรียวเล็กจิ้มลิ้มแต่มีดวงตากลมโตพราวระยับหวานซึ้งในอาภรณ์สีชมพูอ่อนปักลายดอกไม้สวยงามแปลกตา นั่งรอบุคคลสำคัญที่นัดแนะกันเอาไว้อย่างใจจดใจจ่อ เพียงไม่นานร่างบุรุษวัยกลางคนก็เปิดประตูเข้ามา
“ท่านลุง!” จิวอิงดีใจยิ้มจนแก้มปริรีบลุกเดินเข้าไปสวมกอดร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นลุงอย่างที่เคยทำยามเป็นเด็กท่านลุงใจดีกับนางเสมอ
“อิงเอ๋อร์!..”ซูหลวนซานตกใจ ดีใจจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา ได้แต่ยืนกอดร่างเล็กของหลานสาวเอาไว้ด้วยความคิดถึง ซูหลวนซานขอบตาแดงก่ำเมื่อหวนนึกถึงอดีต เขาเดินทางไปประจำที่ค่ายบูรพานานครั้งจะได้กลับจวนสักครา เมื่อกลับมาเขาก็ไม่ลืมที่จะมาหาหลานสาวที่เรือนท้ายจวนและมอบเงินไว้ให้ใช้ยามจำเป็น ตลอดหลายปีก็ไม่เคยเกิดเรื่องร้ายแรงและเขาคิดว่าพวกนางอาศัยอยู่ในรั้วกำแพงจวนแม่ทัพย่อมปลอดภัยกว่าออกไปอาศัยอยู่ด้านนอก แต่เมื่อครั้งล่าสุดท
