ช่วงสายของวันหานเฟิ่งฮวาและหานเฟิ่งอวี่เดินมายังที่พักของเย่วซินเพื่อเยี่ยมเยียนอาการตามที่ได้พูดคุยกันไว้ เมื่อมาถึงด้านหน้าก็พบกวนลู่ซือยืนอยู่เช่นกัน
“อ้าว!เฟิ่งฮวาเจ้ากับองค์รัชทายาทมาเยี่ยมเย่วซินหรือ?” กวนลู่ซือเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวเดินมา วันนั้นก่อนที่จะเกิดเรื่องเฟิ่งฮวาก็อยู่บริเวณนั้น แต่พอเกิดเรื่องขึ้นนางกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยคล้ายตั้งใจ แต่นั่นเป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้นเฟิ่งฮวาดูแล้วไม่น่าจะร้ายกาจเช่นนั้นได้ลู่ซือคิดในใจอย่างคนโลกสวย โดยหารู้ไม่ว่าภายใต้ใบหน้าสวยสดใสนั้นซ่อนสิ่งใดเอาไว้
“นางฟื้นแล้วใช่หรือไม่ ข้าเข้าไปเยี่ยมนางได้หรือเปล่า” เฟิ่งฮวาเอ่ยถามลู่ซือ
“นางฟื้นแล้วแต่เจ้าเข้าไปได้เพียงคนเดียวเท่านั้นนะ ส่วนองค์รัชทายาทพระองค์ทรงรอด้านนอกนะเพคะเย่วซินยังไม่พร้อมต้อนรับบุรุษยามนี้เพราะใบหน้าของนางยามนี้ไม่ค่อยน่ามองนัก” ลู่ซือเอ่ยบอกบุรุษตรงหน้า จริงๆแล้วเย่วซิ
