เย่วซินหลังจากลับฝีปากกับบิดาจนพอใจก็เรียกซานจิ่นและเกาซูหลางเข้ามาด้านในห้อง เพื่อที่จะได้ช่วยกันยืนยันเรื่องที่ตนเองจะเอ่ยเล่าทั้งหมดว่ามันคือเรื่องจริง แม้ตอนนี้ท่านพ่อจะยังจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้แต่ตนก็จะพยายามพูดคุยและเล่าทุกอย่างให้เขาฟังทุกวัน
“ท่านพ่อจำปิ่นปักผมชิ้นนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ” เย่วซินเอ่ยพร้อมหยิบปิ่นปักผมหยกขาวลวดลายมังกรฝังพลอยสีแดงตรงดวงตาดูที่น่าเกรงขามและสวยงามออกมาจากแหวนจัดเก็บส่งให้บิดาได้ดู
หานเสวี่ยถังหยิบปิ่นปักผมหยกขาวมาจากมือเรียวเล็กของสตรีตัวน้อยที่อ้างว่าเป็นบุตรสาวของตน ครั้งแรกที่เขาได้เห็นปิ่นหยกพลันหัวใจของเขาก็เต้นแรงขึ้นมาทันที จากนั้นก็มีภาพซ้อนขึ้นมาในหัวมันเป็นภาพที่ไม่ชัดเจนเท่าใดนักแต่พอจับใจความได้ว่า
‘เหม่ยเอ๋อร์เจ้าเก็บปิ่นอันนี้เอาไว้ให้ดี มันเป็นของแทนใจและคำสัญญาของพี่ว่าจะกลับมาหาเจ้า’
ภาพและเสียงพูดคุยเลือนลางหายไปหานเสวี่ยถังยกมือขึ้
