จ้าวไท่เหว่ยชะงักเท้าของตนทันทีที่ได้ยินคำถามของคนตัวเล็กด้านหลัง แต่เขาคงหยุดเท้ากะทันหันเกินไปทำให้ร่างเล็กด้านหลังไม่ทันได้ระวังตัวจึงชนเข้าแผ่นกับหลังของเขาเต็มๆ จ้าวไท่เหว่ยหมุนตัวหันหลังกลับไปประคองร่างเล็กไม่ให้หงายหลังล้มลงไปกองกับพื้น
มือข้างหนึ่งฉุดรั้งเอวคอดเอาไว้ อีกข้างหนึ่งประคองแผ่นหลังบาง จ้าวไท่เหว่ยสบสายตากับดวงตาคู่สวยที่พราวระยับราวกับมวลหมู่ดาราส่องประกายอยู่ในนั้น เลื่อนลงมาเป็นริมฝีปากอิ่มแดงระเรื่อที่เขาเคยสัมผัสมันมาแล้วครั้งหนึ่งและเขาก็ยังอยากจะสัมผัสมันอีก จ้าวไท่เหว่ยจมอยู่กับความคิดหลงไหลตรงหน้าอย่างยากหักห้ามใจ…
เย่วซินเองก็เช่นกันที่กำลังถูกใบหน้าหล่อเหลาราวเทพเซียนของประมุขจ้าวล่อลวงอยู่จนไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขา ใบหน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้...ใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดลงมาที่ใบหน้า เย่วซินเมื่อได้สติก็ตกใจมือเท้าขยับไปโดยอัตโนมัติ
เย่
