เย่วซินวางถาดอาหารลงบนโต๊ะตรงหน้าประมุขจ้าว แล้วตนเองก็นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วเอ่ย “เชิญกินให้อร่อยนะเจ้าคะนายท่าน” เสียงอ่อนหวานที่เอ่ยนั้นแฝงความประชดเอาไว้นิดหน่อย
“เจ้ากินแล้วหรือ?” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยถาม
“ข้ากินกับท่านพ่อมาแล้ว อ้อ...ต่อไปข้าไม่กินอาหารกับท่านแล้วนะเจ้าคะ ข้าจะไปกินกับท่านพ่อที่เรือนพัก” เย่วซินเอ่ยบอก เพราะทุกวันนี้นางต้องนั่งกินข้าวกับเขาด้วยทุกมื้อแต่หลังจากนี้นางอยากมีเวลาให้ท่านพ่อมากหน่อยจะได้สนิทสนมกันให้มากกว่านี้
“ต่อไปนี้ให้บิดาของเจ้ามากินอาหารที่โถงอาหารบนเรือนใหญ่กับข้า” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยสั่งคนตัวเล็ก
“เจ้าค่ะ” เย่วซินรับคำอย่างว่าง่าย ด้วยรู้นิสัยของประมุขจ้าวเป็นอย่างดีแล้วถ้าเขาเอ่ยเช่นนี้แสดงว่ามันคือคำสั่งห้ามปฏิเสธเด็ดขาด
“ดึกแล้วเจ้าไปพักผ่อนเถอะ” จ้าวไท่เหว่ยเห็นร่างเล็กนั่งหาวอยู่หลายครั้งแล้วก็อดสงสารไม่ได้ พลางคิดในใจเขาใช้งานนางหนักไ
