เช้าวันถัดมาเย่วซินนอนตื่นสายกว่าปกติเหตุเพราะอาการแทรกซ้อนของผู้ป่วยจึงต้องปรุงยาตัวใหม่ขึ้นมาอีกกว่าจะเสร็จสิ้นก็ปาไปเกือบเช้า ตอนนี้อาการของผู้ป่วยพ้นวิกฤตแล้วไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เหลือเพียงแต่ผู้ป่วยที่หมอของพรรคต่างๆดูแลอยู่ ได้ข่าวว่าอาการไม่สู้ดีและไม่ยอมให้ทางการช่วยผู้รักษา แต่ก็เข้าใจพวกเขาคงอยากทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ ตอนนี้ตนเองก็ได้แต่หวังให้พวกเขาคิดถึงคนป่วยมากกว่าตัวเอง
“เจ้าตื่นเสียทีข้ารอตั้งนานแล้ว” หยางปิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“มีอะไรเร่งด่วนหรือเพคะองค์ชาย” เย่วซินเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“องค์ชาย องค์หญิงแคว้นหานมาที่นี่เมื่อเช้า” หยางปิงเอ่ยตอบ
“อะไรนะ!!..” เย่วซินหน้าเสียเมื่อได้ยินชื่อบุคคลที่ไม่อยากพบเจอ จะให้อยากเจอได้อย่างไรเจอกันทีไรต้องมีเรื่องน่าปวดหัวตามมาทุกครา เมื่อภพก่อนนางก็ไม่ได้ขายชาติมาแล้วเหตุใดเจ้ากรรมนายเวรถึงได้ตามติดชนิดไม่ปล่อ
