ยามซวี(19.00-20.59)เย่วฉีเดินมายังเรือนนอนของน้องสาว เขาเพิ่งทราบเรื่องที่นางได้ก่อเอาไว้ ใจหนึ่งก็สงสารที่นางโดนกักบริเวณใจหนึ่งก็สมน้ำหน้ายิ่งนักนางต้องโดนท่านปู่กำหลาบเสียบ้างถูกต้องแล้ว
เมื่อมาถึงบริเวณหน้าเรือนก็ได้ยินเสียงขลุ่ยดังแว่วออกมา มันช่างไพเราะยิ่งนักใครกันมาเป่าขลุ่ยแถวนี้หรือว่าจะเป็นอิงเอ๋อร์เพราะนางชอบดนตรี เย่วฉีเดินเข้ามาด้านในห้องก็พบว่าคนที่เป่าขลุ่ยคือน้องสาวตัวแสบของตนโดยมีน้องสาวผู้อ่อนหวานนั่งฟังอยู่ด้านข้าง
“พี่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจ้าก็มีความสามารถเป่าขลุ่ยได้ไพเราะเช่นนี้” เย่วฉีเอ่ยชมน้องสาว
“ข้ามีความสามารถมากมายแต่ไม่อยากโอ้อวดเพียงเท่านั้น” เย่วซินเอ่ยบอกพี่ชายคนสนิท
“แล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เย่วฉีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ข้าชิวมากเลยไม่เห็นหรือ มีเวลามานั่งเป่าขลุ่ยเช่นนี้” เย่วซินเอ่ยบอกขณะกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทีผ่อนคลาย
“แล้วนั่นเ
