เย่วซินมองตามนิ้วก็พบว่ามีเลือดติดอยู่ที่ต้นไม้คงจะเป็นรอยเลือดที่หลังของนางคงขยับร่างกายมากไปหน่อยจึงทำให้มีเลือดไหลซึมออกมา “ข้ามีแผลที่หลังนิดหน่อยไม่ได้เจ็บมากเจ้าค่ะ” เย่วซินเอ่ยพร้อมยิ้มออกมาให้พวกเขาได้คลายกังวล
“เจ้าไหวแน่นะแล้วจะกลับอย่างไร” จิ้นฝานเอ่ยถามครั้นจะขอดูบาดแผลมันคงไม่สมควรเท่าใดเพราะนางเป็นสตรี
“ข้ามากับท่านปู่รถม้าจอดอยู่ที่ชายป่าด้านนอกเจ้าค่ะ” เย่วซินเอ่ยตอบและไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านปู่จะกลับออกมาจากป่าหรือยัง
“เช่นนั้นพวกข้าไปส่งเจ้าที่รถม้าก็แล้วกัน” จิ้นฝานเอ่ยอาสาเขาเป็นบุรุษคงไม่อาจปล่อยให้สตรีที่ได้รับบาดเจ็บเดินออกจากป่าผู้เดียวเป็นแน่
“ขอบคุณเจ้าค่ะ เช่นนั้นเรารีบเดินทางกันเถิด” เย่วซินเอ่ยเพราะตอนนั้นเริ่มเย็นมากแล้วนางก็กลัวว่าท่านปู่จะรอนาน
จิ้นฝานและหยางปิงเดินกันอย่างไม่เร่งรีบเท่าใดนักเหตุเพราะร่างบางข้างๆดูเหนื่อยล้าใบหน้าซีดเซียวก้าวเท้าผ่อนลงเรื่
