เย่วซินหันหน้ามองเมื่อรับรู้ถึงมือที่สัมผัสแผ่นหลัง “เจ้าร้องไห้หรือ? ร้องทำไมกัน” เย่วซินเอ่ยถามด้วยความสงสัย
จิวอิงไม่ตอบแต่หันหลังปลดสายคาดเอวแล้วแหวกสาบเสื้อลงเผยให้เห็นบาดแผลของตัวเองให้หญิงตรงหน้าได้มอง “บาดแผลบนหลังของข้าถูกคนใจร้ายเฆี่ยนตีเมื่อสองวันก่อน” จิวอิงเอ่ยบอกที่มาของแผลบนหลัง
“เรื่องจริงหรือนี่ข้ากับเจ้าไม่เพียงหน้าตาเหมือนกันแต่ยังมีความเชื่อมโยงกันที่แปลกประหลาดเช่นนี้” เย่วซินเอ่ยขึ้นอย่างตกใจถึงแม้จะทำใจอยู่บ้างแล้วก็ตามตาเรื่องเช่นนี้มันประหลาดเกินรับไหวแต่ก็ต้องลองถามความเป็นไป “หรือว่าข้ากับเจ้าเป็นฝาแฝดกัน” เย่วซินเอ่ยต่ออย่างไม่แน่ใจนักก็นางจำความได้ตั้งแต่เกิดและแน่ใจว่าท่านปู่ผ่าคลอดนางออกมาคนเดียวจึงไม่เคยคิดว่าจะมีฝาแฝดโผล่ออกมาเช่นนี้
“ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน” จิวอิงเอ่ยตอบ
“ดีจริงๆเอาล่ะๆเดี๋ยวค่อยคุยกันต่อข้าจะทำแผลให้เจ้าก่อนดูสิเลือดยังไหลซึมอยู่เล
