ชายสองคนเมื่อลุกขึ้นได้ก็วิ่งไล่ตามไปติด ๆ ด้วยความที่ฝึกฝนวรยุท์และวิชาตัวเบามาทำให้การเคลื่อนไหวรวดเร็วผิดกับสตรีนางนี่ที่ยังรวดเร็วไม่พอไม่นานทั้งสองก็ตามจนทัน
“จะหนีไปไหน...” ชายคนหนึ่งเอ่ยพร้อมชักกระบี่ออกจากฝักเพื่อข่มขู่สตรีหน้าดำ มันไม่คิดจะเข่นฆ่ายามนี้เพราะคุณหนูสั่งจับเป็นเท่านั้น
“อย่าเข้ามานะข้าขอเตือน” เย่วซินเอ่ยบอกเป็นครั้งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ให้ตายเถอะนางแค่จะออกมาหาของอร่อย ๆ กินแค่นั้นเอง ชักจะเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้างแล้ว
“พรึ่บ...”เย่วซินสะบัดผงยาสลบใส่บุรุษทั้งสองคนอย่างไม่เสียดายของเพราะมีเยอะมาก คนร้ายทั้งสองไม่อาจรอดพ้นจากการสูดดม เพราะพวกมันไม่ทันได้ตั้งตัวจึงสูดดมเข้าไปถึงจะไม่มากหากได้สูดเอาผงยาสลบเข้าปอดก็แน่นิ่งทันทีเพราะมันมีฤทธิ์รุนแรงแค่นี้คงได้นอนไปสองวันกระมัง
“แปะ ๆ ๆ...” เสียงตบมือดังขึ้นด้านหลังทำให้เย่วซินรีบหันหลังไปมองทันที พลันดวงตาเบิกก
