“ซินเอ๋อร์...” เสียงของเย่วฉีเอ่ยตะโกนออกมาพร้อมกับเดินเร็ว ๆ กางแขนสองข้างหวังโอบกอดน้องสาวที่ตนคิดถึงสุดหัวใจ เขาไม่ได้เจอนางมาหลายปีเมื่อมองในระยะไกลก็พอจะทราบได้ว่านางงดงามและเติบโตขึ้นมากเพียงใด แต่ใครจะไปสนใจกันอย่างไรเสียนางก็คือน้องสาวตัวน้อยที่เขารักเสมอมา
เย่วซินได้ยินก็หันขวับตามเสียงนั้นทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดที่เดินหน้าตั้งแถมยังกางแขนอ้าซ่าส์เข้ามา เย่วซินหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าแป้นแล้นลิงโลดนั้น นางต้องเอาคืนเสียหน่อยไม่เช่นนั้นคงนอนไม่หลับเป็นแน่ ว่าแล้วก็กางแขนเรียวทั้งสองข้างออกแล้วเดินมุ่งหน้าเข้าหาชายหนุ่มเช่นกัน แต่ไม่ใช่กอดอาฉีหรอกนะ แต่เป็นพี่เย่วเทียนที่เดินตามมาข้างหลังต่างหาก
“พี่เย่วเทียนข้าคิดถึงท่านที่สุดเลยเจ้าค่ะ” เย่วซินโอบกอดร่างใหญ่โตของพี่ชายที่หน้าตาเรียบนิ่งไม่แสดงออกว่าคิดอ่านเช่นไร จะว่าไปนี่ก็เป็นครั้งแรกของนางเช่นกันที่ได้โอบกอดพี่เย่วเ
