รถม้าขนาดกลางแล่นผ่านเข้าเมืองเป็นเรื่องปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือสายตาผู้คนที่มองมา สาวน้อย สาวใหญ่ สาวแก่ แม่หม้ายต่างมองตาไม่กระพริบ ส่วนบุรุษก็มองมาด้วยความสงสัยใคร่รู้ว่าคือผู้ใดบุรุษห้าคนขี่ม้านำขบวนรถม้าท่าทางสง่าผ่าเผยแถมยังหล่อเหลายิ่งนักพวกเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน ไม่แปลกนักที่ชาวบ้านทั่วไปจะไม่ทราบว่าบุรุษทั้งห้าคนคือใครเพราะพวกเขาจากบ้านเมืองไปนานหลายปี
จวนตระกูลหมิง แคว้นหนิง
ทั้งหมดเดินทางมาถึงในยามเซิน(15.00-16.59)หลังจากเดินทางกันมายาวนานนับสิบวัน บ่าวไพร่ต่างยินดีและแสดงความเคารพตลอดทางเดินเข้าจวน
“ท่านแม่ลูกกลับมาแล้วเจ้าค่ะ” เย่วซินกล่าวเสียงดังแล้ววิ่งเข้าไปกอดท่านแม่จูเซียนด้วยความคิดถึง
“ซินเอ๋อร์...เจ้ากลับมาแล้ว”จูเซียนโอบกอดบุตรสาวบุญธรรมแล้วมองไปยังกลุ่มคนที่เดินเข้ามา “อาเทียน! อาฉี! พวกเจ้าก็กลับมาแล้วหรือแม่ดีใจยิ่งนัก” จูเซียนเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาใกล้บุตรชายที่ตนคิด
