บนเรือนใหญ่ตระกูลซู
“ท่านแม่ชุดนี้งามหรือไม่เจ้าค่ะ” ซูเจียวเหมยเอ่ยถามมารดาเพราะนางเพิ่งได้ชุดนี้มาใหม่
“ลูกสาวแม่งดงามที่สุดอยู่แล้วสวมใส่ชุดใดก็ย่อมงามทั้งนั้น” ซูเจียวซื่อเอ่ยชมบุตรสาวที่ตอนนี้เติบโตเป็นสาวงามหาผู้ใดมาเปรียบ
“สวยงามอันใดสองสามวันก่อนลูกได้ยินพวกบ่าวคุยกันว่านางจิวอิงที่อยู่เรือนท้ายจวนหน้าตางดงามนัก” ซูเจียวเหมยเอ่ยบ่าวคนสนิทของนางได้ยินจึงนำความมาบอก ตนเองนั้นไม่เคยย่างกายเข้าไปใกล้เรือนท้ายจวนเลยด้วยเพราะห่างไกลจากเรือนใหญ่พอควรและนางก็ไม่มีเหตุอันใดที่จะต้องสนใจคนพวกนั้น แค่ท่านแม่ลงโทษไม่ส่งอาหารให้พวกมันได้กินแค่นั้นก็นับว่าพวกมันคงอยู่กันอย่างแล้งแค้นน่าดูทีเดียว
“ลูกจะไปฟังความอะไรกับพวกบ่าวไพร่กันพวกมันคงโป้ปดเกินความจริงไปมากโข”
“ลูกต้องไปดูให้เห็นกับตาตัวเองเจ้าค่ะ”
“ตามใจเจ้าแล้วกันอยากทำอะไรกับมันก็เชิญ ท่านปู่ก็มิได้เห็นมันเป็นหลานอยู่แล้วแถมยังไม่ยอ
