“อืม..หอมจัง” เสียงงัวเงียเอ่ยไม่ค่อยดังนักและยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองได้แต่สูดดมกลิ่นที่ตนพึมพำว่าหอม
“หิวจังเลย...” เสียงงัวเงียยังไม่หยุดเอ่ย
“หิวก็ลุกขึ้นมานอนอยู่แบบนั้นจะกินได้อย่างไร” เสียงบุรุษเอ่ยขึ้นมาภวังค์ เย่วซินลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีพร้อมกับรวบรวมความคิดเมื่อลำดับเรื่องราวได้ก็รีบหันหน้าไปมองรอบๆแต่ก็ต้องสะดุดที่บุรุษร่างสูงใหญ่
“ท่าน...มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วที่นี่คือที่ใดกัน” เย่วซินเอ่ยถามรัวอย่างตกใจแต่ก็แอบดีใจที่เจอเขา
“ข้าก็ตามมาช่วยเจ้านะสิ แต่ข้าเองก็ไม่รู้หรอกว่าที่นี่คือที่ใด” จ้าวไท่เหว่ยเอ่ยบอก เขาติดตามนางมาและเห็นว่านางกำลังตกลงในโพรงดินขนาดเล็กและเขาจัดการกับเก็บกวาดพวกที่ไล่ล่านางจนสิ้น แล้วก็กระโดดตามลงมาไม่คิดว่าหลุมเล็กแค่นั้นจะลึกและพาเขามาอยู่ที่ใดก็ไม่รู้เพราะยังไม่เดินสำรวจให้ถ้วนทั่วมัวแต่ดูแลคนที่นอนไม่ได้สติ
“ท่านไปหาปลามาหรือ?” เย่วซินเอ่ยพร้
