เช้าวันรุ่งขึ้นเย่วซินออกมาเดินชมสวนด้านนอกรับอากาศบริสุทธิ์แต่ต้องตกใจและดีใจเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดเดินเข้ามา
“พี่เย่วเทียนข้าคิดถึงท่านที่สุดเลย” เย่วซินรีบวิ่งไปหาพร้อมกับกอดพี่ชายเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง
“เจ้าเป็นอย่างไรบ้างบาดแผลหายดีหรือยัง” เย่วเทียนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“หายแล้วเจ้าค่ะข้าไม่เจ็บแล้ว อิงอิงเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”
“นางอาการดีขึ้นแล้วแต่ยังต้องพักฟื้นอีกสักระยะ พอดีกับช่วงนี้นางถูกท่านปู่ลงโทษกักบริเวณอยู่ด้วย”
“ฮ่าๆอิงอิงโดนบ้างแล้วหรือ?” เย่วซินหัวเราะชอบใจกับสิ่งที่ได้ยินแล้วเอ่ยถามต่อ “พี่เย่วเทียนมาหาข้ามีเรื่องด่วนอันใดหรือเปล่าเจ้าคะ” เย่วซินเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“พี่มีเรื่องต้องรบกวนเจ้าหน่อย”
“ว่ามาได้เลยเจ้าค่ะ”
“พี่อยากให้เจ้าช่วยไปดูอาการชาวบ้านหลังเขานอกเมือง ได้ข่าวว่ากำลังเดือดร้อนเพราะติดโรคระบาด” เย่วเทียนเอ่ยบอก เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เหนือคว
